Los utracony - Najważniejsze informacje

Imre Kertész to węgierki pisarz, o żydowskim pochodzeniu, który w 2002 roku został laureatem Nagrody Nobla za książkę „Los utracony”, wydaną w 1975 roku. Jest to powieść, autobiograficzna fikcja, opowiadająca o żydowskim nastolatku i jego pobycie w trzech obozach koncentracyjnych: Auschwitz – Birkenau, Buchenwald oraz Zeitz.
Gyorgy Koves, główny bohater utworu, opowiada o spotykających go przeżyciach, z charakterystyczną dla całego wyrazu lektury, prostotą, powściągliwością, obojętnością. Autor nie skupia się na bólu, strachu, gniewie, który przeżywa bohater, spędzając czas na ciężkiej pracy. Kertész’owi zależy na pokazaniu mechanizmu obozów, stara się jak najdokładniej zobrazować czytelnikom, jakimi prawami rządzili się więźniowie, gdzie spali, co jedli, jak byli ubrani, jak znosili sam brak wolności i tym podobne.
W swojej książce autor skupia się na wielu problemach ówczesnego świata II wojny światowej. Przede wszystkim zwraca uwagę na traktowanie narodu żydowskiego i jak sami Żydzi radzili sobie z wieczną dyskryminacją, kolejnymi zakazami, restrykcjami. Jest to też opowieść o kształtowaniu się światopoglądu młodego człowieka na podstawie przeżytych tragedii, trudnych doświadczeń. Na praktycznie samym końcu powieści Kertész zwraca uwagę na największy problem byłych więźniów obozów koncentracyjnych: mają poczucie wyobcowania i niezrozumienia wśród „normalnego” społeczeństwa, więc zaczynają tęsknić za życiem, które dawało im bezpieczeństwo oraz zrozumienie, jakiego potrzebowali – jest to ciężka codzienność, jaką do tego czasu prowadzili. Ludzie, którzy przeżyli to piekło, dopiero wracając do domu, zaczynają rozumieć, że nigdy nie uwolnią się od strasznych wspomnień, a „życie na nowo” jest niemożliwe. Stąd też tytuł „Los utracony” – życie byłych więźniów jest z góry losem przegranym i utraconym.
Podsumowując, utwór Imre Kertész’a to dość ważna i charakterystyczna pozycja wśród książek obozowo – wojennych. Nie skupia się na cierpieniu, emocji bohaterów, równocześnie poruszając istotne i często pomijane przez innych problemy osób, które doświadczyły zjawiska obozów zagłady. Historia staje się tym bardziej wiarygodna w swoich przekonaniach, gdy opiera się na prawdziwych przeżyciach autora.