Syndrom sztokholmski
Zamień czytanie na oglądanie!
Syndrom sztokholmski
Syndrom sztokholmski wziął swoją nazwę od wydarzeń, które wydarzyły się właśnie w Sztokholmie w 1973 roku. W sierpniu dwóch mężczyzn obrabowało bank. Gdy na miejscu pojawiła się policja, mężczyźni wzięli czwórkę zakładników i przetrzymywali ich. Kiedy przyjechała ekipa ratunkowa, zakładnicy nie byli skłonni do współpracy, wręcz przeciwnie, bronili swoich oprawców. Po jakimś czasie jedna z zakładniczek założyła fundację, zbierającą fundusze dla prawników porywaczy, druga zaś zaręczyła się z jednym z mężczyzn.
Odmiana rzeczownika:
Liczba pojedyncza
Mianownik (Kto? Co? Jest) syndrom sztokholmski
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) syndromu sztokholmskiego
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) syndromowi sztokholmskiemu
Biernik (Kogo? Co? Widzę) syndrom sztokholmski
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z syndromem sztokholmskim
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o syndromie sztokholmskim
Wołacz (O!… witaj!) syndromie sztokholmski
Liczba mnoga
Mianownik (Kto? Co? Jest) syndromy sztokholmskie
Dopełniacz (Kogo? Czego? Nie ma) syndromów sztokholmskich
Celownik (Komu? Czemu? Się przyglądam) syndromom sztokholmskim
Biernik (Kogo? Co? Widzę) syndromy sztokholmskie
Narzędnik (Z kim? Z czym? Idę) z syndromami sztokholmskimi
Miejscownik (O kim? O czym? Mówię) o syndromach sztokholmskich
Wołacz (O!… witajcie!) syndromy sztokholmskie
Jest to fraza rzeczownika, w psychologii nazywana inaczej przywiązaniem do pojmania. Opisywany jest tak stan psychiczny, który jest reakcją na silny stres, pojawiający się w takich sytuacjach jak: więzienie, porwanie, obozy pracy, mobbing, zaangażowanie w sekty, kazirodztwo, znęcanie się nad potomstwem, partnerem, dziećmi. Osoba z syndromem sztokholmskim odczuwa pozytywne emocje, takie jak sympatia oraz solidarność w stronę oprawcy. Zdarza się także tak, iż te osoby pomagają swoim katom w różnych celach albo ucieczce.
O syndromie sztokholmskim, mówimy podczas zachowania czterech warunków:
1. Poczucie zagrożenia – ofiara jest przekonana o tym, że oprawca jest zdolny do najgorszego.
2. Sadysta przejawia życzliwe zachowanie w stosunku do swojej ofiary
3. Przekonanie pokrzywdzonej osoby o braku możliwości ucieczki lub jej rzeczywisty brak
4. Izolowanie osoby, przez co czuje się bezradna i osamotniona
Taka osoba posiada silne poczucie niepokoj
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!