Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja

Wisława Szymborska „Nic dwa razy”- analiza i interpretacja wiersza
Kilka słów o autorce
Wisława Szymborska była polską poetką, tłumaczką, eseistką, felietonistką. Urodziła się 2 lipca 1923 roku na Prowencie (aktualnie jest to część Kórnika). Szymborska była współzałożycielką oraz członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. 3 października 1996 roku Wisława Szymborska otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Poetka przekazała medal w testamencie Uniwersytetowi Jagiellońskiemu. Szymborska zmarła 1 lutego 2012 roku w Krakowie.
Geneza utworu
Wiersz pochodzi z tomu „Wołanie do Yeti” z 1957 roku.
Analiza i interpretacja
Wiersz Wisławy Szymborskiej zatytułowany „Nic dwa razy” porusza tematykę refleksyjną, miłosną. Utwór ten podejmuje przede wszystkim temat przemijania i problem życia. Tytuł wiersza sugeruje, że nic nie powtórzy się ponownie. Nawiązuje on do filozofii Heraklita z Efezu, który twierdził, że wszystko jest zmienne. Przypisuje się mu sentencję „Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki”.
W pierwszej strofie podmiot liryczny podkreśla ulotność ludzkiego życia. Parafrazując pierwszą zwrotkę wiersza żadne wydarzenie się nie powtórzy. W dalszej części utworu podmiot wyjaśnia, że ludzie przychodzą na świat nie mając żadnych umiejętności i umierają bez rutyny, czyli odchodzą z tego świata przeżywając różne dni w swoim ziemskim życiu.
W kolejnej zwrotce podmiot liryczny przyrównuje ludzkie życie do szkoły, w której nie da się powtarzać tej samej klasy.
Według osoby mówiącej w wierszu każdy dzień jest wyjątkowy, niepowtarzalny. Aby lepiej zobrazować przemijanie autorka odwołuje się do miłości, a właściwie do jej okazywania. Mówi o tym fragment ,,Nie ma dwóch podobnych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich spojrzeń w oczy”. Te silne uczucie łączące dwójkę ludzi również ulega przemijaniu.
Czwarta i piąta zwrotka swoimi przeciwieństwami. W czwartej strofie opisane są uczucia, gesty wobec drugiego ukochanego człowieka. Przeciwieństwo można dostrzec w strofie piątej. W niej podmiot liryczny mówi, że pierwsze zauroczenie przemija, a w jego miejsce pojawia się wątpliwość. Można snuć