Resocjalizacja
Resocjalizacja to termin, który określa społeczną rehabilitację osób niedostosowanych społecznie. Są to osoby, które z różnych przyczyn nie spełniają wymagań, jakie wiążą się z życiem w społeczeństwie. Osoby wymagające resocjalizacji to między innymi młodzi ludzi wchodzący w konflikt z prawem, przestępcy. Ich zachowanie zagraża innym, dlatego trzeba podjąć w stosunku do nich specjalne działania. Określa się je mianem resocjalizacji.
Synonimy: wychowanie, reedukacja, przystosowanie do życia w społeczeństwie
Odmiana przez przypadki:
M. resocjalizacja
D. resocjalizacji
C. resocjalizacji
B. resocjalizację
N. resocjalizacją
Msc. resocjalizacji
W. resocjalizacjo
Przedmiotem resocjalizacji jest „proces wykolejania wychowawczego i społeczno – prawnego nieletnich, profilaktyka oraz dynamika, wyznaczniki i metody skuteczności oddziaływań resocjalizacyjnych głównie w ramach kurateli sądowej i zakładów poprawczych”.
Resocjalizacja dokonuje się często przez terapię pedagogiczną: „Celem terapii pedagogicznej jest spowodowanie zmian w zachowaniu się a lub antyspołecznym wychowanka. W szczególności terapia pedagogiczna zmierza do tego, aby wychowanek uświadomił sobie niewłaściwość swojego postępowania i doszedł do prawidłowej samooceny swojego zachowania się i motywacji postępowania. […] Terapia pedagogiczna może być stosowana każdej dziedzinie życia wychowanka i we wszystkich formach działalności wychowawczej: w momencie przyjęcia wychowanka do zakładu, przy wstępnych rozmowach, przy organizacji czytelnictwa, w grupach sportowych, przy indywidualnych rozmowach itd.”.
Istotnym elementem resocjalizacji jest też opieka. Celem działań opiekuńczych jest przywrócenie zachwianej równowagi w procesie zaspokajania potrzeb jednostki. Praktyka opiekuńcza wymaga respektowania dwóch zasad: zasady wszechstronnego i perspektywicznego opiekuństwa i zasady wymagań. Poza wychowaniem i opieka istotnym elementem wychowania resocjalizującego jest także psychoterapia, która jest odmiana korygowania zaburzeń indywidualnego i społecznego funkcjonowania człowieka w środowisku. „Psychoterapia resocjalizująca jest wpleciona w cykl działań, które mają specjalny cel. Celem tym jest uczynienie z wychowanka człowieka skłonnego i zdolnego do samodzielnego rozwiązywania problemów życiowych, eliminowanie egoizmu oraz wzmacnianie i inspirowanie tendencji rozwojowych i twórczych prowadzących do optymalnego rozwoju”. Do najistotniejszych zasad wiążących się z psychoterapią resocjalizującą należą zasada akceptowania i respektowania. Pierwsza z nich wymaga tolerancyjnego stosunku wychowawcy do wychowanka. Druga z zasad nie zakłada rezygnacji z oceny, należy ją jednak traktować jako element diagnozy, a nie podstawę do wymierzania zamierzonej sprawiedliwości. Wychowawca powinien akceptować wychowanka i starać się uczynić z niego lepszego człowieka.
Resocjalizację można rozpatrywać w kilku ujęciach. Resocjalizacja jako modyfikacja zachowań polega na eliminowaniu zaburzeń w zachowaniu. Zaburzenie rozumie się w tym przypadku jako zachowanie niezgodne z zachowaniami uznanymi w danym środowisku. Resocjalizacja jest treningiem, który prowadzi do wypracowania pożądanych zachowań bez konieczności zmian struktur regulacji jednostki.
Resocjalizacja jako wrastanie w kulturę polega na tym, aby z jednostki psychopatycznej, niemoralnej ukształtować osobę świadomą swego człowieczeństwa i odpowiedzialną za siebie i swoje czyny.
Resocjalizacja może się odbywać w środowisku rodzinnym oraz w specjalnych ośrodkach wychowawczych i zakładach karnych. Powodzenie procesu resocjalizacji jest uzależnione od wielu czynników, takich jak stopień demoralizacji, skuteczność działań wychowawcy, dobre chęci osoby podlegającej procesowi resocjalizacji.
Przykłady użycia:
Młodzi ludzie z problemami są poddawani resocjalizacji.
Po odbyciu resocjalizacji powrócił do społeczeństwa.
W pełni zresocjalizowany więzień opuścił zakład karny.
Czasami proces resocjalizacji okazuje się nieskuteczny.
Resocjalizacja jest prowadzona przez profesjonalistów.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!