Dług publiczny to pojęcie z dziedziny ekonomii. Dług publiczny definiuje się jako całościowe zadłużenie organów sektora finansów publicznych w ujęciu nominalnym. Ujęcie nominalne oznacza, że wartość danego dobra ekonomicznego jest oszacowana bez uwzględnienia wpływów zewnętrznych czynników, na przykład inflacji. Zadłużenie to ustala się zgodnie z zasadą pominięcia zobowiązań wzajemnych między organami, które przynależą do tego samego sektora. W Polsce istnieją pewne progi ostrożnościowe, które mówią o tym, że jest pewien określony, graniczny poziom stosunku długu publicznego państwa do Produktu Krajowego Brutto. Krajowy dług publiczny nie może wynieść więcej niż 60% wartości rocznego Produktu Krajowego Brutto.
Na wartość długu publicznego wpływają zobowiązania wewnątrz państwa oraz te zagraniczne. Prościej mówiąc, dług publiczny to całkowita suma zadłużenia sektora finansów publicznych, na który składa się sektor rządowy oraz samorządowy. Ustawa o finansach publicznych wskazuje, że na krajowy dług publiczny mogą się składać zobowiązania pochodzące z wyemitowania papierów wartościowych, które opiewają na wierzytelności pieniężne (oprócz papierów udziałowych). Dług publiczny zwiększają zaciągnięte kredyty oraz pożyczki, a także przyjęte depozyty. Na jego wielkość wpływają również zobowiązania o typie wymagalnym. To znaczy jest to takie zadłużenie, dla którego minął już termin płatności, a które nie jest przedawnione lub nie zostało umorzone. Państwowy dług publiczny będą także zwiększały wyroki sądowe albo decyzje administracyjne o rodzaju ostatecznym i bezspornym, które wskazują, że określona jednostka sektora finansów publicznych jest dłużnikiem, który to zadłużenie musi spłacić. Za podstawową przyczynę wzrastania poziomu długu publicznego w danym państwie uważa się finansowanie deficytu budżetowego. Oznacza to spłacanie powstałej różnicy między dochodami a wydatkami budżetu państwa przy użyciu zaciąganych pożyczek.
Poziom długu publicznego można podawać w wartościach nominalnych. Jest to wtedy suma całości zobowiązań. Można go także wyrażać w stosunku do wartości produktu krajowego brutto. Ten drugi sposób publikowania wartości długu publicznego jest jednym z najważniejsz
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
zych wskaźników przy próbie oceny wiarygodności kraju na arenie międzynarodowe. Z tego względu zazwyczaj proces obniżania długu publicznego rozumiany jest jako obniżenie stosunku poziomu długu publicznego do Produktu Krajowego Brutto.
Zmiana relacji długu publicznego w stosunku do Produktu Krajowego Brutto może być przeprowadzana przez szereg narzędzi przystosowanych do tego typu działań. Może się to odbywać między innymi za pomocą polityki zwiększania dochodu narodowego. Polega to na prowadzeniu ogółu działań, które mają na celu wzrost wartości Produktu Krajowego Brutto. Taki wzrost może się odbyć z zastosowaniem narzędzi polityki fiskalnej zwiększających światowy popyt. W czasie wysokiego poziomu długu publicznego możliwość zastosowania tej aktywności jest mało przydatna, ponieważ zwiększa się wartość deficytu budżetowego i tym samym długu publicznego. Przyniesie to więc skutek odwrotny od zamierzonego. W takiej sytuacji należy zastosować inne, pozafiskalne narzędzia polityki gospodarczej, to znaczy na przykład zmniejszenie poziomu regulacji prawnych czy promowanie działalności gospodarczej za pomocą zmian w opodatkowaniu. Zmiana stosunku długu publicznego w odniesieniu do Produktu Krajowego Brutto może odbyć się również przez politykę stopy procentowej. Polega ona na zmniejszeniu realnej stopy procentowej, która jest płacona od kwoty długu publicznego. Jest to możliwe do osiągnięcia za pomocą dwóch metod. Jedną z nich jest zmniejszenie długu poprzez właściwe dostosowanie warunków, które dotyczą emisji długu albo poprzez ulepszenie technik emisji oraz działania wtórnego rynku państwowych papierów wartościowych. Drugi sposób powiązany jest z międzynarodowymi rynkami finansowymi. Można sprawić, że mobilność kapitału będzie mniejsza po to, aby zastosować politykę ukierunkowaną na utrzymanie stóp procentowych w państwie na poziomie niższym niż poziom stóp procentowych za granicą bez wywoływania zbędnego, niekorzystnego wzrostu kursu waluty, tak zwanej aprecjacji. Można także starać się zwiększyć stabilność kursu walutowego oraz stymulować oczekiwania po to, aby obniżyć albo wyeliminować premie związanych z deprecjacją kursy waluty, której żądają podmioty gospodarcze kupujące zadłużenie wyrażone w walucie państwowej.
Dodaj komentarz jako pierwszy!