Rawlison Nel – H. Sienkiewicz – W pustyni i w puszczy

Nel Rawlison
Nel, a tak właściwie Nelly Rawlison jest jedną z najważniejszych postaci występujących w powieści Henryka Sienkiewicza pt. ,, W pustyni i w puszczy” (Zaraz obok Stasia). Miała ona tylko ojca – George’a Rawlisona, który wraz z panem Tarkowskim pracował przy budowie Kanału Sueskiego. Jej matka umarła na chorobę o nazwie gruźlica, gdy ta miała trzy latka. Od tamtego czasu dziewczyna była wychowywana przez tatę, a jednocześnie stała się półsierotą. W czasie podróży zajmowały się nią zaś czarnoskóre piastunki. W chwili, gdy poznajemy Nel, jest ona około ośmioletnią Angielką.
Twarz młodej dziewczynki często była przyrównywana do twarzy anioła. Była delikatna, nieskazitelna i czysta. Wzbudzała zachwyt u wszystkich napotkanych dotąd ludzi. Nel miała bardzo niezwykłą i słodką urodę . Uwagę przyciągały między innymi jej jasne, rozwichrzone włosy, a także zielone oczy. Bohaterka charakteryzowała się także drobną sylwetką. Od swoich rówieśników była jednak zdecydowanie wyższa.
Nelly Rawlison została wychowana w dobrze, cieple, trosce i miłości. Nigdy nie zaznała albowiem ludzkiej nienawiści lub przemocy. Duży wpływ na jej postrzeganie świata oraz ludzi wywarły aspekty porwania, a także długiej, niełatwej wędrówki. Pokazały jej one wtedy, jak bardzo mściwi, zachłanni, zdradzieccy i niemili mogą być ludzie. Bohaterka charakteryzowała się delikatnością i kruchością. Jednak trud, jaki przysporzyła jej wędrówka przez pustynię wymusił na wykazanie swojej niemałej odwagi, jak i odpowiedzialności. Nel nie miała zamiaru pozwolić innym osobom na krzywdzenie kogokolwiek, zawzięcie stawała w obronie zarówno swojego przyjaciela, Stasia, jak i oswojonego przedtem słonia o imieniu King. Nie narzekała na swoje obowiązki, a także na oporności temperatury i niezbyt przyjemne warunki podróżnicze ( pragnienie, upał, trzęsąca jazda). Starała się nie ukazywać swojego lęku, jednak czasem zdarzało jej się płakać.
Ośmioletnia dziewczynka potrafiła szanować poglądy innych, a szczególną sympatią darzyła głównego bohatera powieści, Stasia Tarkowskiego. Bardzo mu ufała. Niektóre sytuacje związane z nim dały jej jednak sporo do przemyślenia. Gdy chłopiec zabił Beduinów, ta nie spała w nocy w obawie o swoje zdrowie i życie. Czuła ona wówczas zszokowanie; nie wiedziała, do czego jeszcze zdolny jest Staś. Te zachowania podkreślały jej ciepło i wrażliwość. Kryzysowe odczucie po jakimś czasie szybko minęło. Nel nie była jednak zła na starszego towarzysza. Wręcz przeciwnie, była z niego dumna. Czternastoletni chłopiec w bardzo szyb