Matka – M. Konopnicka – Dym

"; acuje i wszystko u niego dobrze. Czasami w jej wyobraźni ten dym przybierał postać jej syna. Ona potrafiła z nim nawet rozmawiać, twierdziła, że dym do niej przemawia.
Mimo swojego skromnego życia i przepełnionego smutkiem mocno wierzyła w Boga. Modliła się w każdej wolnej chwili. Rano odmawiała godzinki, a wieczorem zdrowaśki przed obrazem z Panną Najświętszą. Przy wszystkim, co wykonywała starała się chwalić Boga, nawet gdyby coś nie wychodziło. Nie miała odwagi nawet skłamać przed Bogiem, że zupa jej nie smakuje. Tej swojej gorliwej wiary uczyła też swojego syna, przypominała mu o odmawianiu pacierza i wspominała Boga podczas posiłków. To właśnie wiara i nadzieje dawała jej poczucie wewnętrznego spokoju i bezpieczeństwa.
Gdy pewnego dnia jej syn wyrwany w środku nocy przez zły sen nie potrafił się uspokoić, ona przybiegła do niego i najlepiej jak potrafiła z wielkim oddaniem tłumaczyła mu, że wszystko będzie dobrze, że nic złego się nie stanie, że przecież Bóg by na to nie pozwolił. Tłumaczyła mu z radością, chociaż trochę przepełniona strachem, że piorun we śnie młodego kawalera lub panny oznacza wesele. Udało jej się trochę uspokoić syna, ale on jednak już nie mógł zasnąć.
Następnego ranka spędzili rano dużo czasu na pogawędkach i był to wyjątkowo miły czas. Kiedy jej syn wyszedł do pracy miała jednak złe przeczucia. Niestety ten lęk był prawdziwy, ponieważ w fabryce zdarzył się wypadek i jej ukochany syn Marcyś zginął w wybuchu. Po tym wydarzeniu wdowa nie miała już dla kogo żyć. Jej życie tak jakby zakończyło się ze śmiercią jej syna. Jedyne co jej pozostało to dalsze wpatrywanie się w dym, który już nie mówił jej co słychać u jej syna, ale przypominał często jego postać.
Matka Marcysia wiele wycierpiała i wiele zniosła. Ale wiadomość o śmierci jej syna myślę, że była najgorszą jaką może usłyszeć matka. Była przykładem wzorowej, troskliwej i potrafiącej poświecić wiele dla swojego dziecka. To z takiej matki powinny brać przykład niektórzy rodzice w dzisiejszych czasach.