Santiago – E. Hemingway – Stary człowiek i morze

Santiago był głównym bohaterem książki Ernesta Hemingwaya „Stary człowiek i morze”. Był siedemdziesięcioletnim wdowcem, który został bardzo doświadczony przez los. Starzec mieszkał nad zatoką Golfsztrom w Hawanie. Interesował się baseballem, a jego ulubionym zawodnikiem był Joe di Maggio. Od 84 dni nie udało mu się nic złowić. Wskutek tego ludzie zaczęli nazywać go „salao”, czyli pechowiec. Żył w ubogiej chatce, w której stało wyłącznie łóżko, stół i jedno krzesło. Nie dawało mu to okazji na odpowiedni wypoczynek.

Starzec był chuderlawy i suchy, a na karku posiadał głębokie bruzdy. Z powodu gorących promieni słonecznych miał ciemne plamy po niezłośliwym raku skóry, które widniały policzkach Santiago. Biegły po obu stronach jego twarzy. Ręce miał poorane głębokimi bliznami, które były spowodowane od wyciągania wielkich ryb. Jednakże nie były one świeże. Widać było, iż niektóre były bardzo stare. Można powiedzieć, że w starcu niemalże wszystko było wiekowe. Wyróżniały się jedynie jego stare, błękitne oczy będące radosne i nieugięte.

Stary rybak został zmuszony wypłynąć bez Manolina, który brał u niego praktyki z rzemiosła. Santiago brakowało małego pomocnika, poczuł się wtedy bardzo osamotniony. Wyposażony wyłącznie w nóż obronny oraz wiosło, sam na środku wody, starzec sprawił wielkie wrażenie swoją niezależnością i zaradnością, właśnie podczas prób złowienia imponująco ogromnego marlina. Kiedy doskwierał mu głód, zjadł dwie latające ryby z żołądka złowionego wcześniej delfina.

Na łódce wypowiedział wiele mądrości życiowych, które wynikały z jego specyficznej inteligencji i doświadczenia. Przykładem może być ta sentencja: „Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”. Jednak zdarzało mu się myśleć paradoksalnie. Mimo iż nie był