Seneka – H. Sienkiewicz – Quo vadis

Seneka był epizodycznym bohaterem powieści historycznej „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza. Był znanym filozofem oraz dawnym wychowawcą Nerona.
W utworze Seneka nie odegrał znaczącej roli. Jego postać pojawiła się, gdy Aulus Plaucjusz zwrócił się do niego z prośbą o pomoc. Dokładnie w momencie, gdy ludzie Nerona zabrali Ligię na Palatyn. Trudno orzec, czy mężczyźni darzyli się sympatią, choć niewątpliwie spotykali się często, ponieważ sprawowali urzędy senatorów. Poza tym, w 64. roku Seneka nie cieszył się już łaskami dworu.
Filozof urodził się w 4 r. p.n.e. w Kordobie. Był drugim synem Hevii i Lucjusza Anneusa Seneki. Miał dwóch braci. Starszy z nich, Junniusz Anneusz Gallio, był prokonsulem jednej z rzymskich prowincji. Natomiast młodszy nazywał się Annaeus Mela.
Młody Seneka studiował w Rzymie retorykę i filozofię. Attalos, jego pierwszy nauczyciel, sukcesywnie zainteresował go filozofią stoicką. Wskutek słabego stanu zdrowia Seneka w 16 r. n.e. wyjechał do Egiptu. Powrócił do Rzymu dopiero w 31 roku n.e. Jednakże 10 lat później został zesłany na Korsykę przez cesarza Klaudiusza, który został namówiony pod wpływem jego trzeciej żony -Messaliny. Seneka nie potrafił wybaczyć tego cesarzowi. Dlatego po jego odejściu napisał na jego cześć złośliwy panegiryk „Udynienie boskiego Klaudiusza”. Powrócił do miasta, gdy jeszcze żył cezar, ponieważ tym razem jego czwarta żona Agrypina, wstawiła się za nim. Kobieta uczyniła go w 49 r. n.e. wychowawcą swojego syna, Nerona. Po śmierci cesarza Rzymu, w 54 r. n.e Seneka został razem z prefektem Burrusem jednym z głównych doradców młodego syna Agryppiny, który miał wtedy zaledwie 17 lat. Mężczyźni posiadali ogromny wpływ na politykę Rzymskiego Cesarstwa. W tym okresie życia Seneka mógł realizować swoje pomysły na idealistyczne państwo. Był jednym z nielicznych filozofów, którzy mieli realny wpływ na politykę.
Jednakże z upływem lat jego wpływ na Nerona malał. Ostateczny moment, który zakończył rolę Seneki, nastąpił po śmierci Burrusa. Jego pozycja w oczach cezara Rzymu zmalała do tego stopnia, że wolał oddalić się z pałacu cesarskiego. Nie uniknął tym oskarżenia o udział w spisku przeciwko Neronowi. Cesarz obawiał się wpływów i roli Seneki. Szukał okazji, aby wyeliminować niewygodnego świadka swoich zbrodni. Wysłał do niego oddział żołn