Frantiszek Józef – A. Fiedler – Dywizjon 303

"; Polakami, „przechodził całą ich gehennę”. Tak jak oni poszukiwał desperacko możliwości dalszej walki. Razem z nimi przeżył odyseję rumuńską, Morze Śródziemne i Francję. Na koniec jeszcze trafił do polskiego Dywizjonu 303. Nie był jednak wynarodowionym Czechem. Cały czas się nim czuł, choć wolał walczyć z Polakami w ich dywizjonie. Nie skusił go nawet powstający dywizjon czeski. Anglicy, dla których był legendą również próbowali wszelkimi siłami przeciągnąć go do swoich formacji. Jednak on gardził możliwością awansu, czy przywilejów. Wolał walczyć w starym już Dywizjonie 303, wśród Polaków, których taktyka odpowiadała jego temperamentowi.
Pod koniec września jednak, Frantisek popadł w pewnego rodzaju paranoję. Latał więcej niż zazwyczaj, bo tylko tam czuł się bezpieczny. Na ziemi stawał się przewrażliwiony. Bał się zginąć od bomb niemieckich i w czasie alarmu, jako pierwszy zjawiał się w schronie. A wcześniej kpił z takich środków ostrożności. Coraz bardziej zaczynał bać się ziemi, aż w końcu, tak jak przypuszczał, od niej zginął. Ósmego października po udanej walce, chcąc zrobić rutynową „beczkę” nad lotniskiem, zawadził skrzydłem o ziemię, ginąc na miejscu.
Sierżant Józef Frantisek to przede wszystkim wybitny pilot myśliwca, o ogromnych umiejętnościach. Czy warto więc go naśladować? I tak, i nie. Z jednej strony jego wytrwałość, upór i chęć walki z hitlerowskim terrorem to cechy pozytywne. Z drugiej strony jednak jego niesubordynacja (przez którą mógł zginąć dowódca klucza) nie powinna mieć miejsca.