Tadeusz – T. Borowski – Opowiadania

"; ć o nich kobiecie. Pisze o więźniach z Oświęcimia, którzy mają lepiej niż oni. Odbywają się u nich koncerty, które dostarczają im rozrywki. Zachwyca się również doskonale funkcjonującą organizacją obozu. Tadeusz, doceniając pozytywne strony tego miejsca, ujawnia, że pogodził się ze swoim losem. Stał się człowiekiem zlagrowanym.
Tadeusz w pewnym momencie stał się człowiekiem obojętnym na ludzkie cierpienie. Nie obchodzi go los innych więźniów i dba tylko o własną wygodę. Sam zabiera dobytek więźniom, których transport przybył do getta. Tym samym powiększa majątek oprawców, którzy przywłaszczają wszelkie kosztowności. Przestał doceniać życie innych ludzi, ponieważ najważniejsza wartość dla niego to przeżycie. Nie jest dla niego istotne, jakim kosztem się to odbędzie i ilu ludzi skrzywdzi na swojej drodze. Przyświeca mu tylko ten jeden cel i jego kurczowo się trzyma.
Nie jest jednak do końca prawdą, że bohater pozbawił się wszystkich uczuć. Wspomina miłe chwile ze swoją ukochaną i tęskni za nią. Jego zachowanie wobec innych więźniów wynika z faktu zrozumienia potęgi władz getta. Wie, że nie wygra z ich systemem i pozostało mu się tylko przystosować. Nie może współczuć osobom, które próbują się buntować, ponieważ za takie działania może spotkać ich kara. Stara się więc być obojętny.
Tadeusza nie można ocenić negatywnie. Nie zawsze był osobą nieczułą. To, co z człowiekiem robił obóz, nie było winą ich więźniów, ale władz. Osoby zastraszane, żyjące w ciągłej obawie o swoje życie nie mogły pozostać zdrowe psychicznie. Stawali się zlagrowani.