Okszyńska Wanda – S. Żeromski – Przedwiośnie

"; ła dopuścić do siebie myśli, że miłość nie zawsze jest odwzajemniona. Była gotowa podjąć wszelkie kroki, aby zdobyć Cezarego.
Wanda dokonała okrutnej zbrodni na dziewczynie, która nie zrobiła jej krzywdy. Nawet gdyby Cezary szczerze kochał Karolinę i byliby ze sobą najszczęśliwsi na świecie, Wanda nie miała prawa stawać im na drodze. Nic nie usprawiedliwia jej czynu. Kobieta uniknęła jednak konsekwencji, ponieważ wyparła się udziału w morderstwie. Uznano, że nie miała motywu.
Wanda z całą pewnością nie odgrywa w powieści pozytywnej roli. Wykazuje nawet niekiedy oznaki bycia szaloną. Jej zazdrość doprowadziła do strasznego czynu. Nie ma słów, aby wyjaśnić jej zachowanie. Nie zdobyła również sympatii mieszkańców Nawłoci. Jedyną pozytywną stroną dziewczyny była umiejętność gry na pianinie.
Zakochanie w mężczyźnie przeobraziła w obsesję. Śledziła każdy jego krok. Nie chciała spuścić go z oka. Nie akceptowała tego, że Cezary najwyraźniej nie jest nią zainteresowany. Za wszelką cenę chciała udowodnić, że powodem jego zachowania jest Karolina, a jej zniknięcie byłoby rozwiązaniem jej problemu. Gdzieś pomiędzy wierszami zdążyła stracić zdolność do racjonalnego myślenia. Zdaje się, że przestała odróżniać dobro od zła, dlatego też dokonała zbrodni.
Wkrótce po śmierci Karoliny Cezary przygotowywał się do wyjazdu z miejscowości. Wanda wyglądała wówczas na chorą. Mogło to być spowodowane wyrzutami sumienia, jakie w końcu ją dopadły lub kontynuacją jej obsesji. Być może cierpiała z powodu opuszczania Nawłoci przez Barykę.