Młodzież – A. Mickiewicz – Oda do młodości

Po dziś dzień kolejne pokolenia Polaków rozpoznają słowa: „Młodości! dodaj mi skrzydła!”. Taki bowiem okrzyk rozpoczyna słynną „Odę do młodości” Adama Mickiewicza. Jak w jej świetle prezentuje się młodzież? Czy misja im powierzona nadal jest aktualna?Cały utwór jest rozbudowaną apostrofą do młodości. To jej w epoce romantyzmu przypisuje się wielką moc. Ludzie młodzi są w stanie odmienić oblicze świata. Cechuje ich entuzjazm i siła niezbędna do realizacji marzeń. To młodość jest w stanie „przypiąć skrzydła do ramion”, wynieść człowieka ponad przeciętność, sprawić, że świat nie będzie miał granic, pomóc dokonać niemożliwego. Romantycy zaczęli dostrzegać w młodzieży predyspozycje do kreowania rzeczywistości porównywalne z boską potęgą.Młodzież, którą tak gloryfikuje Mickiewicz w swojej odzie, jest w stanie być przewodnikiem całego narodu. Jest niczym bogini zdolna do odmienienia oblicza codzienności. Łatwo odczytać pragnienie podmiotu lirycznego – chce lecieć ponad skorupą świata, wysoko, ku słońcu. Sam jest osobą młodą, która w tym upatruje swojej siły do działania. Wyobraźnia poety sprawia, że lot taki się odbywa. Z tej perspektywy widać gnuśność, egoizm, ciemność. Słowa te odnoszą się z pewnością do „starego” pokolenia. Klasycy postrzegani są przez pryzmat swojego ograniczenia – mają ciasne horyzonty i tępy wzrok. To smutny obraz współczesności. Ale nawet nad tym odmętem skrzy się nadzieja. To młodzież, która, zjednoczona w swym działaniu, jest w stanie ruszyć z posad bryłę ziemi. Dzięki sile młodości „pryskają nieczułe lody”, w których miejsce pojawia się jutrzenka zapowiadająca „zbawienia słońce”.Bycie młodym to nie t