Motyw kot – pies – Motyw literacki

"; ydarzeniach wszyscy trafiają do Cieszyna. Stąd Joanna przyjeżdża na parę godzin do Ustronia, gdzie ma dokonać zakupów na tutejszym targu. I tu właśnie następuje spotkanie z kotem. Bohaterka zachwyca się jego urodą czarna lśniącą sierścią i błyszczącymi oczami. Gdy jednak próbuje zwabić dumne zwierzę, do straganu podbiega rozszczekany pies i kot w popłochu umyka. Choć więcej już kot się w tej powieści nie pojawia, to jednak incydent ten pozwala Joannie rozpoznać prześladująca ją i jej rodzinę kobietę.
Autorem „Prawdziwej historii o kocie w butach” jest Jan Marcin Szancer. Baśń zaczyna się niezwykle: „Pewien kot miał szewca…Oczywiście szewc mówił, że to on ma kota, ale ja gotów byłbym raczej przyznać słuszność kotu, który uważał się za najważniejszą osobę nie tylko na facjatce, gdzie mieścił się warsztat szewski, ale w całym domu, ba, może nawet w kraju”.
Zupełnie jak w prawdziwej bajce szewczyk miał na imię Janek i miał dużo problemów, podobnie zresztą jak jego kot, który miał problem z psem. Otóż ten pies powierzył kotu do pilnowania swój dyplom. Niestety, dyplom został zjedzony przesz myszy i kot postanowił wyruszyć w świat. W drogę wyruszył razem z Jankiem, który sprawił swojemu ulubieńcowi buty, kapelusz, pas i rapier. Wszędzie, gdzie się znaleźli, kot budził sensację. Pewnego dnia, gdy Janek zażywał kąpieli, drogą przejeżdżał król. Gdy zobaczył chłopca zanurzonego po szyję w wodzie, postanowił go uratować. Zabrał go do swojej karety, a kot pobiegł naprzód. Dalej akcja potoczyła się podobnie jak w baśni braci Grimm. Czarodziej zamieniał się kolejno w węża, lwa i mysz, którą kot oczywiście schrupał. Gdy to uczynił, dworzanie podziękowali mu za ocalenie (byli zamienieni w pająki).
Tymczasem do zamku wjeżdża król z księżniczką i Jankiem. Gdy dziewczyna łamie sobie na schodach obcas, Janek błyskawiczne go naprawia. Uszczęśliwiony król postanawia oddać mu za żonę swą córkę. „Tu właściwie kończy się prawdziwa historia o kocie w butach. Oczywiście Janek ożenił się z królewną, ale wierny zawodowi urządził w jednej z komnat warsztat szewski. Kot natomiast rozleniwił się, utył. Doszło w końcu do tego, że coraz rzadziej zakładał swoje wspaniale buty (prawdę mówiąc od początku było mu w nich niewygodnie). A kiedy z pokoju Janka rozlegano się rytmiczne stukanie, mruczał:
– Czy po to zrobiłem go królem, aby znowu wrócił do swego kopyta?”
Kot i pies pojawiają się także w baśni „O czterech muzykantach z Bremy”. Kot, osioł, pies i kogut wybrali się do Bremy z zamiarem zostania prawdziwymi muzykantami. Pewnego wieczoru poczuli się bardzo zmęczeni i postanowili odpocząć w przytulnej izbie, gdzie zazwyczaj rezydowali zbójcy: „Po naradzie czterej towarzysze znaleźli wreszcie sposób wygonienia zbójców. Osioł oparł się przednimi łapami o okna, pies skoczył na grzbiet osła, kot na grzbiet psa, a kogut na głowę kota. Potem na dany znak rozpoczęli jednocześnie muzykę”. Gdy pod osłoną nocy próbowali wrócić do chaty, zwierzęta wykorzystały swe przymioty, by ich odstraszyć: kot podrapał im twarze, osioł pokopał, pies pogryzł, a kogut wystraszył głośnym pianiem.
Podsumowując można stwierdzić, że kot zdecydowanie częściej pojawia się w bajkach i baśniach. Autorzy zwracają uwagę na jego inteligencję, niezależność, skłonność do psot. Kot bywa także ukazywany jako wysłannik złych mocy, który ingeruje w ludzkie życie i skłania ich do czynienia zła.