Motyw starości – Motyw literacki

"; że Synek to w gruncie rzeczy „gówniarz” i nie ma do niego zaufania.
Młodszy złodziej stara się jednak zachęcić starego na wszelkie sposoby. Pochlebia staremu, mówiąc, że myślał o nim od dawna i że lubi pracować ze starszymi. Stopniowo stary przejawia zainteresowanie. Choć głośno wyraża przekonanie, że długotrwały wyrok i z zaawansowany wiek sprawiają, że nie ma już takiej wprawy, to jednak ciekawie wypytuje o skok. Okazuje się, że ma być to okradzenie komisu. Zgromadzone tam przedmioty budzą zainteresowanie – można je łatwo sprzedać, są towarami „chodliwymi”. Mężczyźni zaczynają planować skok. Po ustaleniu szczegółów stary postanawia wrócić do domu. Żona podała mu obiad, jednak nie miał apetytu. Z zainteresowaniem przyglądał się w lustrze, prowokując złośliwe komentarze żony. Złodziej jednak nie czuł gniewu. Podziwiał tę drobną kobietę za jej charakter pracowitość.
Po południu złodziej został wywołany przez Synka. Tym, który miał stać „na świecy” był Kaszubiak, z którego ojcem siedział kiedyś w więzieniu. Przy alkoholu omówili szczegóły. Wyczekiwali nocy, by pod jej osłoną dokonać włamania. Wreszcie ruszyli do akcji. Łomem podważyli drzwi, jednak narobili przy tym sporo hałasu. W pewnej chwili usłyszeli gwizd milicjantów i krzyk Kaszubiaka. Rzucili się do ucieczki, było już jednak za późno. Milicjanci otoczyli ich ze wszystkich stron.
W opowiadaniu tym szczególnie ciekawie przedstawił Nowakowski portrety swoich dwóch głównych bohaterów. Są to złodzieje o różnym stażu „pracy”. Młodszy planuje skok i szuka oparcia w doświadczeniu starego. Synek to typowy warszawski cwaniak, który lubi zdecydowane działanie, potrafi wszystko szybko załatwić. Jest już niemłody, dobrze zbudowany, zarośnięty. Porusza się charakterystycznym, kołyszącym krokiem, ironicznie mruży oczy. Doświadczył już życia za kratkami, jednak były to tylko trzy lata. Długi więzienny staż starego budzi w nim podziw i uznanie. Ma jasno sprecyzowany cel i konsekwentnie do niego zmierza. Widać to już na samym początku, kiedy precyzyjnie można powiedzieć „poluje” na starego. Wie, że tylko jego zdecydowanie może skłonić go do podjęcia decyzji o skoku. Wyczekuje na niego przy kiosku, częstuje piwem. Chwali kompana przypominając mu jego sukcesy. Synek stwierdza, że ze wszystkich urków ceni tylko jego, jest on dla niego największym autorytetem. Ponadto utrzymuje, że podczas roboty ceni starszych wspólników, którzy mają doświadczenie.
Zupełnie inną osobą jest drugi z bohaterów. Nie wiadomo, ile ma lat, jednak można wnioskować, że jest w dość zaawansowanym wieku. Jest blady, ma pomarszczoną twarz. Jego złodziejski staż jest dość długi, spędził też dziesięć lat w więzieniu. Stary nie cieszy się już takim zdrowiem jak przed laty. W upalne dni obficie się poci, w stresowych sytuacjach skarży się na bóle żołądka. Nie ma już takiej kondycji jak dawniej i jego zapał do roboty wyraźnie osłabł.
W stosunku do Synka czuje pogardę. Kierując się długoletnim doświadczeniem, ocenia go właściwie. Uważa go za gówniarza i cwaniaka, do którego nie można mieć całkowitego zaufania. Dziwi go pseudonim Synka, który do najmłodszych nie należy i nie sprawia wrażenia kogoś, kogo można by ochrzcić tym mianem. Początkowo niechętnie dopuszcza do siebie myśl o skoku. Stara się uniknąć rozmowy z czekającym na niego Synkiem, gdyż domyśla się jego intencji. Widać wyraźnie, że obawia się ryzyka. Próbuje się wykręcić od mokrej roboty, tłumacząc, że lata wiezienia pozbawiły go wprawy. Poza tym, twierdzi, że „nie zna chodów” i przyznaje, że nie przepada za pobytem w wiezieniu. Podczas rozmów mających na celu zaplanowanie akcji z zazdrością spogląda na ludzi, którzy wracają do domu.
Choć starość jest niewątpliwie przykrym etapem w biegu ludzkiego życia, w wielu epokach była doceniana. Starzy ludzie byli uważani za mądrzejszych, doceniano ich życiowe doświadczenie i otaczano opieką.