Motyw Narcyza – Motyw literacki

Kim był Narcyz i dlaczego jego historia inspiruje pisarzy od starożytności?

Motyw Narcyza, wywodzący się z greckiego mitu o młodzieńcu zakochanym we własnym odbiciu, stanowi uniwersalne narzędzie do analizy ludzkiej kondycji. Współczesna psychologia definiuje narcyzm jako zaburzenie osobowości charakteryzujące się nadmiernym skupieniem na sobie, potrzebą podziwu i brakiem empatii. W literaturze postać ta ewoluuje od mitologicznej kary za dumę po współczesne studium tożsamości w erze cyfrowej. Już Arystoteles w Etyce nikomachejskiej przestrzegał przed „miłością siebie” (philautia), rozróżniając jej zdrową i patologiczną formę.

Jak ewoluował wizerunek narcystycznej postaci przez epoki literackie?

Starożytność: mit jako archetyp

Wersja Owidiusza z Metamorfoz (8 r. n.e.) utrwaliła schemat: piękno → odrzucenie miłości → kara → przemiana.

„Nieszczęsny, po cóż łudzisz się złudnym obrazem? Szukasz tego, co szukane ginie”

– te słowa stają się literackim DNA dla przyszłych pokoleń pisarzy. Warto zauważyć, że wcześniejsze wersje mitu (np. u Konona z I w. p.n.e.) przedstawiały Narcyza jako ofiarę nieodwzajemnionej miłości, a nie zarozumialca.

Średniowiecze: vanitas i memento mori

W Boskiej komedii Dantego (1320) duchy pysznych dźwigają kamienne głazy, ich krzyki tworząc makabryczną polifonię. Polska literatura w Rozmowie mistrza Polikarpa ze Śmiercią (XV w.) ukazuje próżność jako cechę łączącą wszystkie stany:

„Ksiądz, chłop, mnich – wszyscyśmy marni, Śmierć nas równa, jako w garni”

Barok: teatrum świata i iluzja

W epoce kontrastów motyw zyskuje nowy wymiar. W Księdzu Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego czytamy:

„Pokój – szczęśliwość, ale bojowanie Byt nasz podniebny”

– to wołanie o czujność wobec złudzeń własnego ego. Hiszpański dramaturg Calderón de la Barca w Życie jest snem (1635) ukazuje władcę Basilio, którego pycha astrologiczna prowadzi do rodzinnej tragedii.

Romantyzm: prometejski bunt

Postacie takie jak Konrad z Dziadów Mickiewicza czy Manfred Byrona przekształcają narcyzm w metafizyczny bunt. Słowa

„Ja i ojczyzna to jedno”

świadczą o narcystycznym utożsamieniu jednostki z losami narodu. Nowością jest tu gloryfikacja indywidualizmu – szaleństwo staje się oznaką geniuszu.

Modernizm: psychoanaliza i kryzys tożsamości

Freudowskie koncepcje narcystycznego libido (1914) znajdują literacki odpowiednik w powieściach takich jak Proces Kafki (1925), gdzie Józef K. staje się więźniem własnych projekcji. W Niechaj zstąpi duch Twój Nałkowskiej (1930) mamy do czynienia z narcystycznym intelektualistą Bogumiłem, którego analityczny umysł niszczy relacje z bliskimi.

Które dzieła najlepiej ilustrują różne oblicza narcyzmu?

1. Lalka Bolesława Prusa (1890)

• Kontekst: Społeczeństwo po powstaniu styczniowym – iluzje pozytywistycznej modernizacji
• Realizacja motywu: Wokulski tworzy idealny wizerunek Izabeli, ignorując jej prawdziwą osobowość
• Symbolika: Lalka w oknie sklepu – metafora sztuczności relacji społecznych

2. Portret Doriana Graya Oscara Wilde’a (1890)

• Nowatorstwo: Przeniesienie narcyzmu w sferę estetyczną
• Kluczowa scena: Akt samouwielbienia przed portretem:
  

  „Gdybym mógł pozostać wiecznie młody, a portret się starzał!”

3. Imię róży Umberto Eco (1980)

• Współczesna reinterpretacja: Ślepy Jorge niszczący traktat o śmiechu – fanatyzm jako forma intelektualnego narcyzmu
• Nawiązanie: Biblioteka-labirynt jako metafora umysłu zamkniętego w iluzji wszechwiedzy

4. Ferdydurke Witolda Gombrowicza (1937)

• Eksperymentalne ujęcie: Koncepcja „gęby” – społecznych masek narzuconych przez innych
• Symbol: Lustro w scenie z Locciem – próba ucieczki od własnego wizerunku

Jakie symbole i metafory najczęściej towarzyszą motywowi Narcyza?

Literacka reprezentacja narcyzmu rozwija bogatą symbolikę:

• Lustro – od magicznego zwierciadła w Kopciuszku Perraulta po rozbite szybki w Szklanych domach Żeromskiego
• Cień – w Peter Panie Barriego oderwany cień bohatera symbolizuje rozdwojenie jaźni
• Portret – od mitologicznego e