Motyw swojego i obcego – Motyw literacki

Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij Player materiału wideo na temat: Motyw swojego i obcego – Motyw literacki, kliknij aby zobaczyć materiał i ucz się szybciej!
Opiekun merytoryczny: Marek Lepczak
Czytaj więcej

Dzielenie ludzi na swoich i obcych jest naturalnym odruchem człowieka. Osoby, które są w jakiś sposób z nami powiązane, zaliczamy do grona swoich, a te, które się różnią, do grona obcych. Dzisiaj postaram się udowodnić, że to ludzkie zachowanie jest ukazywane w wielu utworach różnych autorów.”Mały Książę” Antoine’a de Saint-Exupéry’egoPierwszą książką, w której można odkryć motyw swojego i obcego, jest „Mały Książę” Antoine’a de Saint-Exupéry’ego. Porusza ona bardzo ważny temat, którym jest oswajanie. Na początku Róża, która pojawiła się na planecie Małego Księcia, była dla niego nieznajoma. Chłopiec zastanawiał się, skąd i w jakim celu przybyła. Po jakimś czasie tytułowy bohater zaczął coraz bardziej poznawać piękny kwiat, aż w końcu pokochał go. Mały Książę dbał o Różę (np. przykrywał ją kloszem, aby w nocy nie było jej zimno) i ona również go kochała, ale nie przyznawała się do tego. Pewnego dnia chłopiec wyruszył w świat w poszukiwaniu przyjaciół i wtedy kwiat zrozumiał, że naprawdę kocha opiekuna. Po długiej wędrówce i odwiedzeniu wielu planet Mały Książę dotarł na Ziemię, gdzie spotkał Lisa, który bardzo dużo go nauczył. Mówiące zwierzę wytłumaczyło chłopcu, co jest w życiu ważne oraz na czym polega sztuka oswojenia. Wyjaśnił, że na początku znajomości nowo poznana osoba jest podobna do wszystkich innych ludzi, ale gdy się ją pozna bliżej, staje się ona jedyną w swoim rodzaju. Tak było w przypadku Róży – gdy Mały Książę zobaczył na Ziemi ogród pełen róż, dostrzegł wyjątkowość swojej przyjaciółki.Jak widać, oswojenie sprawia, że z osoby obcej, która jest podobna do wielu, ktoś może się stać dla nas jedyny w swoim rodzaju, wyjątkowy.”Quo vadis” Henryka SienkiewiczaKolejną lekturą, w której widać podział na swoich i obcych, jest „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza.Neron, jako władca Rzymu, bardzo często dzielił rzymskie społeczeństwo na ludzi znajomych i różniących się od niego.Bogatym patrycjuszom i osobom, które znajdowały się na dworze cesarza, niczego nie brakowało. Mieli oni po swojej stronie Nerona, byli bogaci, mieli praktycznie nieograniczone możliwości rozrywki i (tak jak władca) wyz

Sprawdź również:

Dodaj komentarz jako pierwszy!