chichot czy hihot, chihot, hichot

Czy śmiech może być problemem ortograficznym? Rozwikłamy zagadkę „chichotu” raz na zawsze!

Gdyby dźwięk śmiechu miał literową tożsamość, nazywałby się chichot. Tylko ta forma jest poprawna – wszystkie inne warianty (hihot, chihot, hichot) to językowi oszuści podszywający się pod prawdziwy wyraz. Dlaczego? Odpowiedź kryje się w historii polszczyzny i… średniowiecznych skryptoriach!

Dlaczego „chichot” brzmi jak zaklęcie, a pisze się jak historyczna zagadka?

Klucz tkwi w staropolskim „chychotać” – czasowniku, który ewoluował równolegle z niemieckim „kichern”. Choć współczesne „hi” i „chi” brzmią identycznie, w pisowni zachowaliśmy archaiczne „ch” jako świadectwo dawnej wymowy. Próby zastąpienia go „h” (hihot) to jak malowanie gotyckiej katedry neonowymi farbami – efekt może być zabawny, ale historycznie nieuzasadniony.

Jak rozpoznać podrabiany śmiech? Praktyczny detektor błędów

Wyobraź sobie scenę: w komedii romantycznej bohater próbuje rozśmieszyć ukochaną „sztucznym hihotem”. Błąd ortograficzny w scenariuszu (hihot) sprawia, że zamiast delikatnego chichotu otrzymujemy coś na kształt kichnięcia hieny. Poprawny chichot ma w zapisie rytm odpowiadający charakterystycznej sekwencji krótkich wybuchów śmiechu: CH (wydech) – I (przerwa) – CHOT (seria urywanych dźwięków).

Czy Szekspir wiedział, jak się śmieje czarownica?

W przekładzie „Makbeta” Tadeusz Żeleński-Boy użył frazy: „Słyszę chichot wiedźm, co plotą losów nici”. Gdyby wybrał hichot, efekt byłby komiczny – jakby zamiast złowieszczych czarownic śmiała się rozbrykana gromadka harcerek. Ta literacka pułapka pokazu