chimera czy himera

Mitologiczny potwór czy językowa pułapka?

Gdyby starożytni Grecy mieli Twittera, pewnie spieraliby się o pisownię swojego ulubionego potwora. Dziś wiemy na pewno: jedyna słuszna forma to chimera. Himera to błąd tak oczywisty, jak próba doszukiwania się logiki w mitologicznym stworzeniu z głową lwa, ciałem kozy i wężem zamiast ogona.

Dlaczego tylu ludzi myli „chimera” z „himera”?

Winowajcą jest dźwięk. Wymawiając ch w chimera, Polacy często nieświadomie naśladują angielską wymowę (czytaj: kajmirə), co prowadzi do błędnego wrażenia, że powinno się pisać przez h. To tak jak z sąsiadem, który po obejrzeniu amerykańskiego serialu nagle zaczyna mówić „łaczi” zamiast „lucky” – efekt uboczny językowej globalizacji.

Kiedy litera „h” staje się językowym Heraklesem?

W XVI wieku, gdy słowo trafiło do polszczyzny, pisano je różnie: chimera, chymera, a nawet kymira. Ostatecznie zwyciężyła forma najbliższa greckiemu źródłu (χαίμαιρα). Dziś próby zastąpienia ch przez h przypominają walkę z wiatrakami – bezcelową i śmieszną. Nawet w „Panu Tadeuszu” Mickiewicz używa wyłącznie formy z ch, co powinno być ostatecznym argumentem dla miłośników literackich potyczek.

Współczesne oblicza chimery

To słowo dawno wyszło z mitologicznego getta. W genetyce oznacza organizm z komórkami o różnym DNA (np. człowiek po przeszczepie szpiku). Gdy naukowcy mówią: „Pacjent jest chimeryczny”, nie sugerują, że wygląda jak potwór, tylko że jego organizm to mozaika genetyczna. W tym kontekście pisownia przez h byłaby błędem na poziomie stwierdzenia, że Ziemia jest płaska.

Czy c