druhna czy dróhna, druchna
Czy druhna ma coś wspólnego z druhami i smokiem wawelskim? Zaskakująca historia jednego słowa
Gdy słyszymy druhna, wyobrażamy sobie zwykle elegancką kobietę obok panny młodej. Mało kto podejrzewa, że to słowo kryje w sobie prastare słowiańskie korzenie sięgające czasów, gdy oznaczało… wojowniczkę. Dziś jedyną poprawną pisownią jest forma bez „ó” i dodatkowego „n”, choć błędy typu dróhna czy druchna wciąż budzą językowy niepokój.
Czy wiesz, że w XIX wieku „druhny” nazywano nie tylko druhny weselne, ale też… sanitariuszki w powstaniach? To zapomniane znaczenie pokazuje, jak głęboko to słowo wrośnięte jest w polską historię.
Dlaczego „dróhna” brzmi jak średniowieczna klątwa?
Błąd z „ó” często wynika z fałszywej analogii do wyrazów typu „dróbka” (zdrobnienie od „droga”) lub „dróżka”. Tymczasem rdzeń „druh-” pochodzi od prasłowiańskiego *drugъ oznaczającego towarzysza broni. W dawnej Polsce „drużyna” to oddział wojów, a „druh” – współtowarzysz. Gdy dodamy żeński przyrostek „-na”, otrzymujemy logiczną konstrukcję bez miejsca na „ó”.
Czy druchna to nowa wersja druhny?
Forma druchna to przykład hiperpoprawności – próby „ulepszenia” słowa przez dodanie literki, która wydaje się bardziej elegancka. To taki sam błąd jak pisanie „włanczać” zamiast „włączać”. Wystarczy przypomnieć sobie film Rzeźnia nr 1, gdzie jedna z postaci komicznie przekręca słowa: „Moja druchno kochana, już czas na wzieście!”. Ten językowy gag doskonale pokazuje absurd nadmiernej „poprawności”.
Jak druhna zagościła w kulturze masowej?
W serialu Ranczo Lucy wysyła SMS-a: „Jestem twoją druhną, nie dróhną!” – ten żartobliwy dialog stał się viralowym memem wśród językoznawców. Z kolei w powieści Olgi Tokarczuk Prawiek i inne czasy znajdziemy poetyckie użycie: „Druhny nocy niosły jej szepty przez sen”. Takie literackie ekspery
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!