gimbus czy gimbuz

Gimbus czy gimbuz: Która forma przetrwa szkolny sprawdzian ortografii?

Jeśli kiedykolwiek słyszałeś, jak ktoś narzeka na „te okropne gimbuzy”, masz prawo poczuć lekkie ciarki na plecach – nie tylko z powodu trudnego wieku nastolatków, ale przede wszystkim przez rażący błąd językowy. Jedyna poprawna forma to gimbus, która od ponad dwóch dekad budzi emocje nie mniejsze niż szkolne wycieczki autokarowe pełne rozkrzyczanej młodzieży.

Dlaczego „gimbuz” brzmi jak fałszywy przyjaciel języka?

Błąd wynika z podstępnego połączenia fonetyki i mody językowej. Wymowa „gimbus” rzeczywiście może sugerować miękkie „z” na końcu, zwłaszcza w szybkiej mowie potocznej. Dodatkową pułapkę zastawia analogia do wyrazów zapożyczonych z angielskiego („quiz”, „biznes”), gdzie „z” pojawia się w pozycjach, które w polszczyźnie tradycyjnie należą do „s”. Wystarczy jednak zajrzeć do genezy słowa, by rozwiać wątpliwości – neologizm powstał z połączenia „gimnazjum” (od 1999 roku etap edukacji) i typowego dla pogardliwych określeń przyrostka „-us” (jak w „korpos” od korporacji).

Jak rozpoznać gimbusa w dziczy współczesnej popkultury?

Ten wyraz nie ogranicza się do szkolnych korytarzy. W serialu „Rodzinka.pl” padło pamiętne zdanie: „Nie gadaj jak gimbus, tylko wynieś śmieci!”. Z kolei w powieści „Fanfik” Natalii Osińskiej główny bohater krzyczy: „Nie jestem już gimbusem, mam przecież osiemnaście lat!”. Nawet w polityce nie brakuje przykładów – podczas debaty sejmowej w 2012 roku poseł nazwał przeciwnika „gimbusem w garniturze”, co wywołało burzę w mediach.

Czy istnieją sytuacje, gdzie „gimbuz” miałby rację bytu?

Owszem – ale tylko w twórczości artystycznej. Raper Taco Hemingway w utworze „Nostalgia” celowo używa formy „

W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania