Jadwigii czy Jadwigi
Czy królowa Jadwiga pisałaby swoje imię przez „ii”? Historia jednego literowego potknięcia
Gdyby XIV-wieczna władczyni Polski dostała współczesny list zaadresowany do Jadwigii, prawdopodobnie uznałaby to za magiczne zaklęcie. Jedyna poprawna forma to Jadwigi w dopełniaczu i Jadwigo w wołaczu – błąd wynika z niebezpiecznej gry słuchu z gramatyką.
Czy wiesz, że… W 1925 roku pewien krakowski urzędnik wykreślił literę „i” z nazwiska Jadwigi Curie w dokumencie, uznając podwójną samogłoskę za „obcą wpływom”? Ten językowy absurd pokazuje, jak żywotne są mity o rzekomej „obcości” niektórych form!
Dlaczego „Jadwigii” brzmi jak przekleństwo dla polonistów?
Wyobraź sobie kłótnię dwóch średniowiecznych skrybów: „Piszę Jadwigi, bo tak każe deklinacja!” – „A ja dodam drugie i, by brzmiało dostojniej!”. Dzisiejsza pomyłka ma korzenie w błędnym przekonaniu, że imiona żeńskie muszą kończyć się na „-ii” w dopełniaczu. Tymczasem wystarczy zajrzeć do „Potopu” Sienkiewicza: „Wołodyjowski szablą Jadwigi bronił” – zero wątpliwości.
Kulturowe wampiryzmy językowe: gdy seriale psują ortografię
W odcinku popularnego serialu ktoś krzyczy: „Szukam Jadwigii Nowak!”. Scena trwa 3 sekundy, ale miliony widzów zapamiętują błędną formę. Podobny efekt wywołał w 1998 roku komiks „Jadwigii kontra kosmici”, gdzie błąd w tytule tłumaczono… obecnością obcej cywilizacji. Tak rodzą się językowe miejskie legendy.
Jak rozpoznać fałszywą „Jadwigię”? Historia pewnego grobu
Na cmentarzu w Poznaniu istnieje nagrobek z 1890 roku: „Tu leży Jadwigia Marianna”. Historycy ustalili, że kamieniarz – Niemiec słabo znający polską gramatykę – uparł się, by dodać drugie „i”. Rodzina nigdy nie sprostowała błędu, tworząc nieświadomie pomnik językowej pomyłki.
Kulinarna mnemotechnika: dlaczego „Jadwigi” nie upieczesz jak makaronii?
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!