krwi czy krwii

Czy krew ma dwa „i” w dopełniaczu? Rozplątujemy językowe naczynia włosowate

Gdyby język polski miał grupę krwi, należałby do typu krwi – zawsze pojedynczej, nigdy podwójnej. To właśnie forma krwi jest jedyną poprawną wersją dopełniacza, celownika i miejscownika rzeczownika „krew”. Krwii pozostaje językowym fantomem – widmowym błędem, który nie istnieje w żadnym słowniku ani poprawnej odmianie.

Dlaczego połowa Polaków chce przetaczać „krwii” zamiast krwi?

Błąd rodzi się w miejscu, gdzie język spotyka się z biologią. Wyobraźmy sobie komórki językowe w mózgu: neuron odpowiedzialny za „soków” (dopełniacz: „soków”) łączy się synapsą z neuronem „marzeń” (dopełniacz: „marzeń”). Nagle trafia na czerwony korek – „krew” w dopełniaczu nie zachowuje się jak inne rzeczowniki żeńskie z miękką spółgłoską. To właśnie ta nieregularność sprawia, że ręka automatycznie dopisuje drugie „i”, tworząc potworka krwii.

Królewska krew, literacka krew, twoja krew – czy wszystkie mają tę samą grupę językową?

W „Krzyżakach” Sienkiewicza Jagienka mówi: „Nie darowałby krwi”, u Reymonta w „Chłopach” czytamy: „do ostatniej krwi”, a w piosence Kazika Staszewskiego „Twój ból jest lepszy niż mój” padają słowa: „niech cię moja krew ochroni”. W każdym przypadku – tylko pojedyncze „i”. Nawet gdy Maria Konopnicka w „Roty” podnosiła kwestię „krwi naszej”, nie pozwoliła sobie na żadne językowe nadkrwistości.

Czy da się przekłuć formę „krwii” w popkulturze?

W serialu „Wampir” jedna z postaci drwi: „Chcesz pić krwii? Idź do podstawówki!”. Ten językowy żart doskonale pokazuje, jak błąd staje się elementem kultury. Tymczasem w grze „Wiedźmin 3” Geralt z Rivii konsekwentnie mówi o „szlaku krwi”, nigdy nie dodając magicznego „i”. Nawet w świecie fantasy, gdzie wszystko jest możliwe, gramatyka pozostaje nieugięta.

Jak nie pomylić krwi z… malinami? Kulinarna pułapka

Szefowie kuchni często żartobliwie ostrzegają: „Sos z krwi dzika to nie konfitura z