krzyk czy kszyk
W tym przypadku nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Obie formy zarówno krzyk jak i kszyk są poprawne, ale używane są w innym kontekście ze względu na różne znaczenia.
Słowo krzyk jest to mówienie głośno, „podniesionym tonem”, donośny ton głosu, głośne wołanie często wynikające ze strachu, bólu czy zdenerwowania lub w celu przekazania informacji komuś znajdującemu się daleko.
W tym przypadku łatwo jest wyjaśnić tę pisownię, ponieważ w ortografii polskiej występuje zasada mówiąca o wyborze rz lub ż, która jest chyba najczęściej używaną regułą. A mianowicie: po spółgłoskach takich jak p, b, d, t, j, w, k, g, ch zawsze pisze się rz (przypadek, brzeg, drzewo, trzcina, dojrzewanie, wrzosowisko, krzywda, grzebień, chrzciny).
Stąd pisownia krzyk z racji występowania rz po k.
Inną możliwością jest forma kszyk. Jest to gatunek ptaka (inaczej bekas kszyk). Ten średni ptak wędrowny zamieszkuje północną Eurazję oraz na Islandii, zimuję w cieplejszych miejscach na przykład w równikowej Afryce czy Basenie Morza Śródziemnego. W Polsce największe skupisko tych ptaków występuje na Bagnach Biebrzańskich. Nazwa tego ptaka, a więc także pisownia pochodzi od odgłosu ptaka podczas podrywania się do lotu, a więc jest to wyraz dźwiękonaśladowczy stąd pewien wyjątek od stosowanej wyżej reguły.
Przykłady:
Na tym targu zawsze jest gwar, ciągle słychać głośne rozmowy i krzyki.
Kszyk przypomina trochę kuropatwę.
Ten głośny krzyk spłoszył wszystkie kszyki.
W nocy obudził mnie jakiś krzyk na zewnątrz, jednak nikogo nie było za oknem.
Kszyk swoim długim dziobem szuka pożywienia w mule na dnie płytkiego strumyczka.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!