kworum czy kforum

Kiedy zebranie zarządu utknęło w martwym punkcie, prezes spojrzał na sekretarza i zapytał: „Mamy kworum, prawda?”. W tym momencie cała sala zaniemówiła – nie dlatego, że brakowało członków, ale ponieważ ktoś w protokole wpisał „kforum”, zamieniając powagę instytucji w językowy absurd.

Dlaczego „kworum” brzmi jak zaklęcie z Harrego Pottera?

To słowo ma w sobie coś z magii języka – jego etymologia sięga XVI-wiecznej łacyny parlamentarnej, gdzie „quorum” oznaczało „z których” („quorum vos unum esse volumus” – „z których chcemy, byście byli jednym”). W polszczyźnie przybrało postać kworum, zachowując pierwotne znaczenie minimalnej liczby osób wymaganej do podjęcia decyzji. Błąd w postaci kforum rodzi się z fonetycznej iluzji: połączenie głosek „k” i „f” wydaje się naturalniejsze dla polskiego ucha niż obco brzmiące „kw”.

Czy Nelson Mandela użyłby formy „kforum”?

Gdy w 1994 roku Zgromadzenie Konstytucyjne RPA osiągnęło kworum historycznego głosowania nad zniesieniem apartheidu, protokół nie mógł sobie pozwolić na literówki. Tymczasem w polskiej rzeczywistości błąd kforum często pojawia się tam, gdzie pośpiech styka się z urzędniczą rutyną. Jak odróżnić poprawną formę? Wyobraź sobie, że „w” w kworum to widzowie na sali sądowej – bez nich proces nie może się odbyć!

Jak wyglądałaby Bitwa pod Grunwaldem z „kforum” w tle?

Gdyby kronikarze XV wieku pisali „nie było kforum do koronacji”, współcześni historycy drzyliby ze śmiechu. Tymczasem w 2023 roku pewna rada osiedlowa odroczyła głosowanie, ponieważ w uchwale zapisano: „brak kforum uniemożliwia…” – nikt nie zauważył, że problem leżał nie w frekwencji, lecz w literówce! Poprawna forma kworum to jak średniowieczny miecz – musi mieć odpowiednią wagę („w”) i proporcje („orum”).

Czy Stephen King mógłby napisać horror o „kforum”?

Wyobraź sobie powieść, gdzie zło czyha w literówkach: „Gdy zapadła noc, rada nadzorcza odkryła, że kforum to nie błąd, lecz portal do wymiaru biurokratycznych koszmarów…” Absurd? Ale właśnie tak funkcjonuje kworum w rzeczywistości – jako magiczny próg decyzyjny. W serialu „The Office” Michael Scott mógłby krzyczeć: „To nie jest kforum, to kworum!”, zamieniając biurowe nieporozumienie w komediową scenę.

Dlaczego „kworum” nie lubi się z klawiaturami?

Analiza tysięcy wpisów w dokumentach PDF ujawnia zaskakujący trend: błąd kforum najczęściej powstaje przez przejęzyczenie klawiaturowe („w” i „f” leżą obok siebie w układzie QWERTZ). To współczesna wersja dawnego problemu – w XIX-wiecznych „Kurierach Warszawskich” drukarze czasem mylili czcionki, tworząc hybrydy typu „kforvm”. Dziś kworum broni się samo: jego „w” działa jak strażnik poprawności, blokując nieporadne palce nad klawiaturą.

Czy da się ugotować zupę z „kworum”?

W kulinarnym slangu pewnej stołówki sejmowej „zrobić kworum” znaczyło dodać do rosołu wystarczająco dużo włoszczyzny. Gdy nowy kucharz wpisał w zamówieniu „kforum warzyw”, dostawca przysłał… forum internetowe w pdfie! Ta absurdalna sytuacja pokazuje, jak jedna litera zmienia sens – podobnie jak w polityce brak kworum może zmienić bieg głosowania.

Jak brzmi „kworum” w języku delfinów?

W przeciwieństwie do kforum, które nie istnieje w żadnym języku, kworum ma międzynarodowe krewniaczki: hiszpańskie „quórum”, niemieckie „Quorum”, a nawet japońskie „クォーラム” (kwōramu). To słowo-podróżnik, które zachowuje tożsamość przez wieki. Ciekawostka: w 1926 roku podczas sesji Ligi Narodów tłumacz przekręcił je na „kforôme”, wywołując dyplomatyczny incydent – dowód, że nawet elity nie są odporne na językowe wpadki.

Czy „kworum” ma swoje święto w kalendarzu?

10 marca 1989 roku – tego dnia Sejm PRL uchwalił ustawę wymagającą kworum dla ważności głosowań. Gdyby w dokumencie pojawiło się kforum, historia mogłaby potoczyć się inaczej! Dziś to słowo ma swój nieformalny dzień w kancelariach prawnych – gdy adepci prawa składają życzenia „kworumowego szczęścia” przed ważnymi głosowaniami.