magii czy magi
Czy wiesz, że w średniowiecznych polskich tekstach magicznych częściej pojawiało się słowo magii niż „czary”? Jeden z XV-wiecznych rękopisów zawiera nawet zaklęcie zaczynające się od słów: „Przez moc wszelakiej magii niebieskiej i ziemskiej…”. Błąd w pisowni mógłby tu zmienić znaczenie całego rytuału!
Czy to magia, czy może literówka? Rozstrzygamy odwieczny dylemat
Gdy w grę wchodzi tajemnica i czary, ortografia potrafi płatać figle. Jedyna poprawna forma to magii – ta końcówka „-ii” to nie kaprys językowy, ale historyczna spuścizna. Magi natomiast to pułapka, w którą wpada nawet czarodziejski świergot wróbli na łamach „Harry’ego Pottera”.
Dlaczego „magi” brzmi jak przekonująca pomyłka?
Winowajcą jest tu łacina. W języku Rzymian „magi” to liczba mnoga od „magus” (czarodziej), stąd w polszczyźnie pojawiły się zapożyczenia jak „trzej magowie”. Gdy jednak mówimy o czarach jako zjawisku, gramatyczna logika się zmienia. Wyobraź sobie alchemika, który zamiast eliksiru miłości warzy miksturę błędów – tak właśnie działa niepoprawna forma.
Gdzie najczęściej spotkamy ortograficznego potworka?
W sieci roi się od przykładów: „Szkoła magi w Warszawie”, „Księga starych magi” – te ogłoszenia brzmią równie dziwnie, jakby ktoś oferował lekcje latania na dywanie bez dywanu. Nawet w napisach do zagranicznych filmów tłumacze czasem popełniają ten błąd, prawdopodobnie pod wpływem angielskiego „magic” (które jednak wymawia się zupełnie inaczej!).
Jak rozpoznać, czy mamy do czynienia z magią czy błędem?
Wypróbuj magiczną formułę: jeśli możesz zastąpić słowo wyrażeniem „czarodziejską sztuką”, zawsze wybierz magii. Gdyby Tolkien napisał „Władca Magi” zamiast „Władca Pierścieni”, cała Śródziemna mitologia straciłaby powagę. A w codziennych sytuacjach? „Nie wierzę w magię zmywania naczyń” – żartobliwie, ale poprawnie.
Od egipskich papirusów do współczesnych memów – historia jednego „i”
W starożytności greckie „mageía” przeszło do łaciny jako „magia”, tracąc po drodze akcent na ostatnią sylabę. Polski język przechwycił ten wyraz w XV wieku, ale przez pierwsze stulecia zapisywano go dowolnie: „magyja”, „madhia”, „maghya”. Dopiero XIX-wieczna standaryzacja ortografii przypie
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!