nadziei czy nadzieji
Chciałabym przedstawić Wam dzisiaj poprawną formę zapisu rzeczownika rodzaju żeńskiego zakończonego na -ja w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku liczby pojedynczej oraz dopełniaczu liczby mnogiej- nadzieja. Wiele osób ma z tym problem, ponieważ nie zna zasady ortograficznej, a skupia się przy pisowni na formie fonetycznej, w której słyszymy nadzieji. Niestety, nie jest to poprawna forma i zaraz spróbuję Wam wyjaśnić dlaczego.
Rzeczownik nadzieja w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku liczby pojedynczej oraz dopełniaczu liczby mnogiej przyjmuje końcówkę – i. Dlaczego tak się dzieje? Mamy tu jasno mówiącą zasadę ortograficzną, że w rzeczownikach rodzaju żeńskiego zakończonych na -ja i poprzedzonych samogłoską w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku liczby pojedynczej oraz dopełniaczu liczby mnogiej musimy zastosować końcówkę -i. W takim wypadku poprawną formą będzie słowo nadziei.
Przybliżę Wam teraz odmianę przez przypadki w liczbie pojedynczej i liczbie mnogiej rzeczownika nadzieja.
Liczba pojedyncza:
Mianownik: nadzieja
Dopełniacz: nadziei
Celownik: nadziei
Biernik: nadzieję
Narzędnik: nadzieją
Miejscownik: nadziei
Wołacz: nadziejo!
Liczba mnoga:
Mianownik: nadzieje
Dopełniacz: nadziei
Celownik: nadziejom
Biernik: nadzieje
Narzędnik: nadziejami
Miejscownik: nadziejach
Wołacz: nadzieje!
Przykłady użycia w zdaniach:
* Zabrakło mi nadziei, że poprawię ocenę z kartkówki.
* Nie mamy już nadziei, że po Wielkanocy wrócimy do szkoły.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!