nie wierzysz czy niewierzysz
Partykuła „nie” z osobowymi formami czasowników powinna być zapisywana w języku polskim osobno. „Nie wierzysz” („wierzysz” to 2 os., l. poj czasownika „wierzyć”) zapisujemy więc rozdzielnie.
Przykładowe zdania:
– Naprawdę nie wierzysz w moje słowa, że już jest po wszystkim?
– Ty nie wierzysz nikomu innemu tylko tej znachorce.
– Ty naprawdę nie wierzysz ludziom, którzy chcą, aby wszystko było wreszcie dobrze!
– Dlaczego nie wierzysz w powodzenie tej operacji?
– Ty nie wierzysz już w zapewnienia dyrektorki szkoły podstawowej. Nie dziwię się, też nie ufałbym jej po tym, co zrobiła ta podła kobieta!
– Nie wierzysz dosłownie nikomu, tylko samemu siebie!
– Ty też nie wierzysz, że ta tancerka pomoże zrealizować marzenia temu chłopcu?
– Tak naprawdę nie wierzysz tej kobiecie, mimo iż wydaje się miła i sympatyczna. To od razu widać!
– Nie wierzysz w moje zapewnienia o tych ludziach, to chociaż uwierz swojej babci, która zna tę rodzinę od lat.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!