niedyskrecja czy nie dyskrecja – razem czy osobno
Chciałabym przedstawić Wam dzisiaj poprawną formę zapisu partykuły nie z rzeczownikiem rodzaju żeńskiego jakim jest dyskrecja. Słownik języka polskiego tłumaczy nam ten rzeczownik jako dochowywanie powierzonych tajemnic i taktowne niewnikanie w czyjeś prywatne sprawy. Aby poprawnie zapisać to słowo z partykułą nie musimy spojrzeć na wyraz podstawowy i określić, jaką jest częścią mowy. Jak już wam wspomniałam wyżej jest to rzeczownik. Ale czy każdy pamięta jak określić tę część mowy? Wróćmy do podstaw. Rzeczownik jest to odmienna część mowy. Nazywa osoby, rzeczy, miejsca, zwierzęta, rośliny, pojęcia i zjawiska. Odpowiada na pytania: kto? co? Warto też pamiętać, że odmienia się przez: liczby, rodzaje i przypadki. Udało nam się już określić jaką częścią mowy jest słowo dyskrecja. Tak jest to rzeczownik i teraz możemy wreszcie zastosować zasadę ortograficzną, która mówi nam, że partykułę nie z rzeczownikami zawsze zapisujemy łącznie. Powstaje nam wyraz niedyskrecja. Ciekawe czy teraz potraficie określić jaką częścią mowy jest ten wyraz? Mówimy co? niedyskrecja, więc jest to rzeczownik. Proste?
Przybliżę Wam teraz odmianę tego rzeczownika przez przypadki w liczbie pojedynczej i w liczbie mnogiej:
Liczba pojedyncza:
Mianownik: niedyskrecja
Dopełniacz: niedyskrecji
Celownik: niedyskrecji
Biernik: niedyskrecję
Narzędnik: niedyskrecją
Miejscownik: niedyskrecji
Wołacz: niedyskrecjo!
Liczba mnoga:
Mianownik: niedyskrecje
Dopełniacz: niedyskrecji (kiedyś się mówiło niedyskrecyj)
Celownik: niedyskrecjom
Biernik: niedyskrecje
Narzędnik: niedyskrecjami
Miejscownik: niedyskrecjach
Wołacz: niedyskrecje!
Przykład użycia w zdaniu:
– Przyjaciel nigdy nie powinien być niedyskretny.
Podsumowując musimy pamiętać, że partykułę nie z rzeczownikami zawsze zapisujemy łącznie.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!