przesłać czy pszesłać

Przesyłka emocji czy pszekręcona ortografia? Prawda o „przesłać”

Gdyby literki miały głosy, przesłać brzmiałoby jak szelest kartki w kopercie, podczas gdy pszesłać przypominałoby świerszcza utkwionego w klawiaturze. Pierwsza forma to oficjalny kurier języka polskiego, druga – jego nieudany sobowtór. Dlaczego? Odpowiedź kryje się w historii słowa, które… nigdy nie lubiło pszczół.

Dlaczego „pszesłać” brzmi jak podsłuchana pszczoła?

Błąd rodzi się w uchu, nie w piórze. Wymowa „prze” zmiękczona przez „s” może złudnie przypominać „psze”, zwłaszcza w szybkiej mowie. To tak, jakbyśmy chcieli wysłać (przesłać) paczkę, ale na poczcie ktoś nam podsunął pszczeli ul (psz-). Wystarczy przypomnieć sobie „przepraszam” – nikt nie mówi „pszepraszam”, choć podobna pokusa istnieje.

Jak rozpoznać fałszywego kuriera w zdaniu?

Wyobraź sobie scenę: bohater kryminału musi przesłać dowody, zanim gang pszczelarzy (psz-) je przechwyci. Jeśli w tekście wyskoczy „pszesłać”, będzie to jasny sygnał, że ktoś podstawił językowego oszusta. W życiu codziennym – gdy koleżanka pisze „pszesyłam Ci te pliki”, możesz żartobliwie spytać, czy potrzebuje repelentu na owady.

Czy Mickiewicz pszesłałby Sonety Krymskie?

W „Panu Tadeuszu” znajdziemy „słać” w archaicznym znaczeniu („słać łoża”), ale współczesne „przesłać” pojawia się dopiero w XX-wiecznych edycjach. Gdyby któryś z romantyków użył formy z „psz”, historycy literatury mieliby niezłą zagwozdkę – czy to błąd druku, czy może zaszyfrowana wiadomość? Dziś takie kwiatki można znaleźć w memach typu: „Kurier pszesłał zamówienie do ula”.

E-mail od króla Sobieskiego – jakby to wyglądało?

Gdyby Jan III wysyłał MMS spod Wiednia, napisałby: „Przesyłam wam Ottoma w paczce zbiorowej”. Użycie „pszesyłam” brzmiałoby jak propozycja wysłania owadziej armii zamiast husarii. Współcześnie podobny efekt daje pisa