PS czy PS.
PS: Skąd się wzięła literacka pułapka z kropką w tyle?
Gdyby wszystkie spory językowe rozstrzygać w kawiarniach, dyskusja o PS versus PS. skończyłaby się pewnie rozbiciem filiżanki. Poprawna forma to wyłącznie bez kropki – i to nie tylko w polszczyźnie, ale też w większości języków Europy kontynentalnej. Skąd więc ten anglosaski nawyk dodawania kropek, który wkrada się do naszych notatek?
Czy wiesz, że Jan Kochanowski w XVI wieku stosował w listach skrót „P.S.” z kropkami? Dziś to błąd, ale wtedy… było to świadectwo mody na łacińskie maniery pisarskie!
Dlaczego kropka w PS to językowe faux pas?
Wyobraź sobie list miłosny z czasów PRL-u. Zakochany inżynier dopisuje na marginesie: „PS. Twoje oczy są jak symetryczne wykresy funkcji kwadratowej”. Błąd ortograficzny psuje romantyczny efekt. Współczesna norma jasno wskazuje: PS traktujemy jak skrótowiec, który – podobnie jak CWU czy BP – nie wymaga kropki. To nie jest skrót od obcojęzycznego wyrażenia, tylko pełnoprawny element polskiej interpunkcji.
Czy Hitchcock wiedział, jak pisać PS po polsku?
W kultowym „Psychozie” główna bohaterka kradnie 40 tysięcy dolarów, zostawiając liścik z PS. – ten filmowy detal pokazuje, jak angielska forma wkrada się do świadomości. Tymczasem w polskim dubbingu powinno się pojawić PS, co podkreśla wagę lokalizacji językowej. Nawet w napisach końcowych polskich filmów (np. „Idzie”) artystyczne użycie kropek po PS wywołałoby burzę wśród redaktorów.
Jak wyglądałaby współczesna pocztówka od Mikołaja Kopernika?
Gdyby astronom dziś wysyłał kartkę z wakacji, pewnie dopisałby: „PS Widok Ziemi z perspektywy heliocentrycznej ciągle zapiera dech”. Brak kropki to nie kapr
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!