trudnoczytelny czy trudno czytelny – razem czy osobno

W przypadku wyrażenia „trudnoczytelny czy trudno czytelny” poprawna forma to trudno czytelny. Dlaczego? Ponieważ w tym przypadku mamy do czynienia z połączeniem przysłówka z przymiotnikiem, które w języku polskim piszemy osobno. Ale co sprawia, że niektórzy mogą mieć wątpliwości co do tej pisowni?

Dlaczego „trudno czytelny” piszemy osobno?

Wyrażenie trudno czytelny składa się z dwóch elementów: przysłówka „trudno” oraz przymiotnika „czytelny”. W języku polskim przysłówki z przymiotnikami piszemy osobno, co wynika z ich funkcji gramatycznej. Przysłówek określa stopień trudności, z jakim coś jest czytelne, a przymiotnik „czytelny” opisuje cechę danego obiektu.

Skąd bierze się pomyłka?

Jednym z powodów, dla których ludzie mogą mylić pisownię, jest podobieństwo do innych złożonych przymiotników, które piszemy razem, takich jak „ciemnoniebieski” czy „jasnoczerwony”. W tych przypadkach mamy do czynienia z połączeniem dwóch przymiotników, które razem tworzą nową jakość koloru. Natomiast w przypadku trudno czytelny mamy do czynienia z przysłówkiem i przymiotnikiem, które nie tworzą nowej jakości, lecz opisują stopień czytelności.

Czy „trudnoczytelny” może być poprawne?

Forma trudnoczytelny jest błędna, ponieważ nie spełnia reguł dotyczących pisowni przysłówków z przymiotnikami. Warto jednak zauważyć, że w języku potocznym czy w niektórych tekstach artystycznych można spotkać się z taką pisownią jako zabiegiem stylistycznym, mającym na celu zwrócenie uwagi na pewną cechę lub stworzenie efektu artystycznego.

Jak zapamiętać poprawną formę?

Aby utrwalić sobie poprawną pisownię, można wyobrazić sobie sytuację, w której próbujemy przeczytać książkę napisaną bardzo małą czcionką. Mówimy wtedy: „Ta książka jest trudno czytelna!”, ponieważ musimy się wysilić, aby ją zrozumieć. W ten sposób przysłówek „trudno” opisuje stopień trudności, a „czytelna” jest cechą książki.

Jakie są nietypowe konteksty użycia?

Wyrażenie