Wiktori czy Wiktorii
Wiktorii czy Wiktori: Gdzie kryje się diabeł ortograficzny?
Gdy zapytasz o drogę do domu Wiktorii, możesz nieświadomie wywołać językową wojnę podwórkową. Jedyna słuszna forma to ta z podwójnym i na końcu – Wiktorii. Dlaczego? To nie kaprys językowy, ale konsekwencja historii zapisanej w gramatycznej krwi polszczyzny.
Czy wiesz, że w 1927 roku sąd w Poznaniu rozpatrywał sprawę urzędnika, który w akcie małżeństwa wpisał „Wiktori Nowak”? Spór o literkę trwał 3 miesiące, a błąd uznano za poważne naruszenie procedur!
Dlaczego podwójne „i” to nie przesada?
Wyobraź sobie, że każde Wiktorii to językowy bliźniak. Pierwsze i należy do rdzenia imienia, drugie to genetyczna cecha dopełniacza. Gdy piszesz Wiktori, tak jakbyś obciął bliźniakowi nogę – zostajesz z kaleką językową. W przypadku imion żeńskich zakończonych na -ia, w dopełniaczu zawsze tańczymy walca z podwójnym i: Marii, Alicji, Liliani.
Skąd się bierze pokusa obcięcia litery?
Winowajcą jest dźwiękowa iluzja. Wymawiając „idę do Wiktorii”, ostatnie sylaby zlewają się w coś na kształt [ji]. To samo złudzenie, które każe nam pisać „wogóle” zamiast w ogóle. Do tego dochodzi zgubna analogia do form męskich: „Jurek → Jurka”, ale „Wiktoria → Wiktorii” – tu reguły są jak różne instrukcje obsługi dla innych płci gramatycznych.
Królowe i współczesne memy: nieoczywiste przykłady
W „Lalce” Prusa znajdziemy listę gości: „U hrabiny Karolowej spotkałem siostrzenicę Wiktorii…”. Gdyby Bolesław uległ pokusie skrótu, dziś redaktorzy mieliby historyczno-językowy paliwo do sporów. Współcześnie zaś memy internetowe lubią igrać z błędem: „Kupię płaszcz dla Wiktori /
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!