wilczur czy wilczór
Poprawna pisownia tego wyrazu to wilczur – przez „u”.
Pisownie wyrazu wilczur zapożyczyliśmy od języka łacińskiego i niemieckiego, „ó” to znak polski, więc nie może go być w zagranicznym słowie.
Prawidłowa odmiana:
L.p. L.mn.
Mianownik wilczur wilczury
Dopełniacz wilczura wilczurów
Celownik wilczurowi wilczurom
Biernik wilczura wilczury
Narzędnik wilczurem wilczurami
Miejscownik wilczurze wilczurach
Wołacz wilczurze wilczury
Przykłady zdań z zastosowaniem prawidłowej formy zapisu:
Wilczur to pies mojego sąsiada, ma na imię Puszek, jest miły spokojny i lubi bawić się z dziećmi, kiedy jednak jego właściciel ma kłopoty rusza mu na pomoc.
Na urodziny zamiast dużego, dostojnego wilczura dostałam małego, białego, puchatego pudla, byłam wtedy smutna.
Przyglądam się ogromnemu, pięknemu wilczurowi mojej starszej siostry Marty, też bym takiego chciała.
Mam wilczura, na imię ma Takkoss, jest mały i śmieszny, lecz gdy urośnie będzie duży i dostojny.
Idę na spacer z moją przyjaciółką Alicją i jej wilczurem.
O! Wilczurze!
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!