Motyw drzewa – Motyw literacki

"; ymbolizuje artystę, który jest niezrozumiany przez tłum pospolitych zjadaczy chleba, którego nie stać na nic niezwykłego, który nie potrafi docenić piękna i niezwykłości innych.
Jednym z ciekawszych wierszy powstałych w okresie Młodej Polski jest „Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smerczynach”. W wierszu odnaleźć można interesujące połączenie impresjonizmu i symbolizmu. W pierwszej części poeta opisuje szare skały, pawiookie stawy oraz zieloną roślinność, do której tuli się samotny krzak dzikiej róży. Jest on niespokojny, boi się nadchodzącej burzy.
Zagrożeniem dla róży jest też próchniejąca limba, powalona na ziemię, toczona przez pleśń. Wszystko wokół żyje, wydaje się cieszyć swoją egzystencją, jedynie limba stanowi przypomnienie o tym, że nic w przyrodzie nie jest wieczne, że wokół czai się śmierć, która prędzej czy później spotka każdego. Przedstawiona sytuacja może symbolizować grozę ludzkiego bytu. Krzak róży symbolizuje chęć życia, a także nieuchronną samotność, obawy związane z egzystencją. Limba uosabia natomiast sprawy ostateczne, związane z przemijaniem, ze śmiercią. Uświadamia, że w życiu człowieka nie jest obecna wyłącznie radość, spokój, szczęście. Spotyka się on także z rzeczami smutnymi, ostatecznymi.
Limba może symbolizować też słabość człowieka, jego natury. W przeciwieństwie do skały jest on słaby, uległy, zmienny. Los wpływa na niego w różny sposób, decyduje o jego egzystencji, nie pozwala mu osiągnąć spokoju. Zawirowania współczesnego świata, niepokoje społeczne, wojny – wszystko to sprawia, że staje się ofiarą.
Motyw rozdartej sosny pojawia się w powieści S. Żeromskiego „Ludzie bezdomni”. Bohaterem jest Tomasz Judym. Od dziecka spotykała się z cierpieniem i niesprawiedliwością. Po śmierci ojca zaopiekowała się nim ciotka, dzięki której udało mu się skończyć studia i zrobić specjalizację. Po zakończeniu edukacji otworzył gabinet lekarski, nie potrafił jednak wejść w środowisko. Lekarze nie aprobowali jego nowoczesnych poglądów, woleli prowadzić swoje wygodne życie, bez zajmowania się najuboższymi. Podobnie działo się w Cisach, gdzie wyjechał po zamknięciu gabinetu w Warszawie. Tam także nie znalazł zrozumienia. Uważał, że pomaganie biednym jest obowiązkiem lekarza i domagał się osuszenia stawów, które były źródłem chorób. Po raz kolejny musiał opuścić miejsce pracy. Tym razem zatrudnił się jako lekarz przy kopalni. Gdy do Sosnowca przyjechała Joasia, którą kochał, i zaproponowała mu wspólne życie i pomoc w racy, odmówił, gdyż wierzył, że mając rodzinę nie będzie w stanie należycie poświęcać się swojej pracy. Zarówno ten wybór jak i poprzednie przyniosły mu wiele cierpienia. Czuł się rozdarty wewnętrznie między chęcią własnego szczęścia o obowiązkiem, między poczuciem odpowiedzialności a chęcią pokochania i wspólnego życia z ukochaną kobietą.
W powieści rozdarta sosna oznacza miotanie się człowieka w świecie, konieczność dokonywania trudnych wyborów i wewnętrzne rozdarcie między poczuciem obowiązku a uczuciami. Judym jest rozdarty. Balansuje między bogatymi a ubogimi nigdzie nie mogąc znaleźć swojego miejsca. Jest wykształcony, chciałby żyć godnie i wygodnie – ma jednak świadomość, że jego obowiązkiem jest pomaganie biedakom, wśród których się wychował. Marzy o prawdziwej miłości i związku z ukochaną kobietą, ale odrzuca szczęście, gdyż sądzi, że obowiązku i przyjemności nie można ze sobą pogodzić.
Podsumowując można powiedzieć, że we wszystkich przedstawionych powyżej utworach drzewa mają za zadanie przekazać pewne wartości, wiadomości, obrazy. W wierszach Kochanowskiego lipa ukazywana jest jako miejsce odpoczynku, jako symbol domowego ciepła, gospodarstwa, gościnności. Lipa pozwala odpocząć, przynosi spokój, zaprasza do spoczynku pod nią. Nastraja do zadumy, przynosi ukojenie. W wierszu Kasprowicza drzewo symbolizuje śmierć, smutek, przemijanie, utratę, natomiast limba z wiersza Asnyka to symbol człowieka – artysty, człowieka ponadprzeciętnego, który nie jest zrozumiany przez pospólstwo i przez to skazany na samotność. Wreszcie w utworze Staffa wysokie drzewa to symbol wyzwolenia się duszy, wyjścia ponadprzeciętność. Rozdarta sosna z powieści Żeromskiego to także wizerunek jednostki niezwykłej, nieszczęśliwej, niepotrafiącej sprostać ciążącym na niej obowiązkom.