Motyw fatum/przeznaczenia – Motyw literacki

Czym jest motyw fatum i dlaczego nieustannie powraca w literaturze?

Od zarania dziejów człowiek próbuje odpowiedzieć na pytanie: Czy nasze życie to wynik wolnych wyborów, czy może z góry ustalonego scenariusza? Motyw fatum, zwany również przeznaczeniem, to jeden z najstarszych i najbardziej uniwersalnych tematów w światowej literaturze. Przejawia się jako nieuchronna siła kierująca ludzkim losem, często wbrew indywidualnej woli bohaterów. W antycznej tragedii przybiera postać boskiego wyroku, w średniowieczu – Bożego planu, zaś w literaturze współczesnej – biologicznego lub społecznego determinizmu. Jak zauważa filozof Emil Cioran: „Człowiek jest marionetką, której sznurki trzyma los – czasem widoczne, czasem ukryte w mroku”.

Jak ewoluowało pojmowanie przeznaczenia na przestrzeni epok?

Czy starożytni Grecy wierzyli w nieuchronność losu?

W antycznej Grecji fatum (gr. μοῖρα – moira) było rozumiane jako bezosobowa siła wyższa, stojąca nawet ponad bogami olimpijskimi. W Królu Edypie Sofoklesa przepowiednia wyroczni delfickiej determinuje życie głównego bohatera:

„Zabijesz ojca, poślubisz własną matkę”

Paradoksalnie, właśnie próby uniknięcia przeznaczenia – porzucenie dziecka przez rodziców i ucieczka Edypa z Koryntu – prowadzą do spełnienia przepowiedni. Ten mechanizm nazywamy ironią tragiczną, gdzie widzowie od początku dysponują wiedzą niedostępną bohaterom.

Dlaczego średniowiecze widziało w fatum boski plan?

Chrześcijaństwo przekształciło pojęcie fatum w predestynację. W Boskiej komedii Dantego każda dusza ma ściśle określone miejsce w kosmicznym porządku. Nawet postać Ugolina w Piekle, który zjada własne dzieci, realizuje odwieczny plan Bożej sprawiedliwości. Teolog św. Augustyn pisał: „Bóg zna nasze przeznaczenie, ale to my je wybieramy”, ukazując napięcie między wolną wolą a łaską.

Jak oświeceniowi myśliciele reinterpretowali fatum?

W epoce rozumu fatum przybrało postać determinizmu społecznego. W Kandydzie Woltera drwina z leibnizjańskiej tezy o „najlepszym z możliwych światów” obnaża absurd usprawiedliwiania cierpienia wolą Boga. Tymczasem w Cierpieniach młodego Wertera Goethego samobójstwo tytułowego bohatera wynika z niemożności pogodzenia romantycznego idealizmu z mieszczańską rzeczywistością.

Czy współczesna literatura odrzuca koncept przeznaczenia?

Wiek XX przyniósł nowe interpretacje. W Procesie Kafki Józef K. zmaga się z absurdalną machiną biurokracji, która działa jak współczesne fatum. Z kolei w Mistrzu i Małgorzacie Bułhakowa Woland stwierdza: „Rękopisy nie płoną”, sugerując, że prawdziwe przeznaczenie sztuki jest niezniszczalne. Neurobiolodzy dziś wskazują na genetyczne uwarunkowania, co znajduje odbicie w literaturze – jak dziedziczna choroba w Sto lat samotności Márqueza.

Które dzieła najlepiej ilustrują walkę z nieuchronnym losem?

Król Edyp Sofoklesa – archetyp tragicznego przeznaczenia

• Kontekst: V w. p.n.e., ateńska demokracja i rozwój tragedii jako narzędzia katharsis
• Realizacja motywu: Mechanizm „hamartii” (błędu tragicznego) prowadzący do samowiedzy
• Funkcja: Ukazanie granic ludzkiej wolności poprzez symbol ślepego wróżbity Tejrezjasza
• Nowatorstwo: Przekształcenie mitu w uniwersalną przypowieść o ludzkiej pysze

Makbet Williama Szekspira – przepowiednia jako samospełniająca się przepowiednia

• Kontekst: Renesansowy sceptycyzm wobec władzy absolutnej Jakuba I
• Symbolika: Krwawe dziecko jako metafora nieuchronności przemijania
• Funkcja: Studium władzy i moralnego upadku w kontekście doktryny „dwóch ciał króla”

Lalka Bolesława Prusa – determinizm społeczny

• Kontekst: Rozwój nauk przyrodniczych w XIX w. i teoria Darwina
• Realizacja motywu: Sen o klęsce powstania jako fatum narodowe
• Funkcja: Krytyka polskiego mesjanizmu poprzez postać Wokulskiego

Jak symbole i metafory wyrażają ideę fatum w literaturze?

Arsenał środków artystycznych służących przedstawieniu przeznaczenia obejmuje:

• Symbolikę zwierząt: Kruki w Makbecie jako zwiastuny śmierci, motyl w Dżumie Camusa symbolizujący absurd
• Motyw labiryntu: W Imię róży Eco labirynt biblioteki to metafora ludzkich dociekań wobec przeznaczenia
• Paralelizm kompozycyjny: Powtarzające się sceny balów w Panu Tadeuszu podkreślają cykliczność natury wobec ludzkich dramatów
• Symbolika liczb: Trzy wiedźmy u Szekspira, siedem plag w Dżumie – nawiązania do biblijnej symboliki przeznacze