Motyw Ikara – Motyw literacki

"; Bryll skupia się na trochę innym sposobie nawiązania do niniejszego mitu, a mianowicie stwierdza, że ludzie dramatyzują i, zamiast dostrzec zwycięstwo Dedala to skupiają swą uwagę na tym, kto przegrał, czyli na tonącym Ikarze i jego nieszczęściu. Znana polska autorka wierszy przede wszystkim o tematyce miłosnej, tj. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska także w swej twórczości znajduje miejsce na wspomnienie Ikara. W wierszu „Kobieta-Ikar” pojawia się innowacyjne podejście do powyższego motywu, gdzie kwintesencja utworu to wskazanie na fakt, że pomimo tego, że kobiety są lżejsze i powinny dolecieć do celu na dedalowskich skrzydłach to tymczasem są bardziej wrażliwe, delikatne i sensu stricto toną, ale w zderzeniu z rzeczywistością, będącą pełną cierpień, boleści, rozczarowań. Do motywu Ikara nawiązuje także nasz słynny wieszcz narodowy, artysta epoki romantyzmu, a mianowicie Adam Mickiewicz. W balladzie pt. „Oda do młodości”, autor nawiązuje do motywu lotu oraz młodości, aktywności, a nawet euforii, szaleństwa. Stanisław Grochowiak – polski autor nurtu turpistycznego – jest zarazem autorem dzieła pt. „Ikar”, gdzie nawiązuje do lotu Ikara. Inny polski autor Zbigniew Herbert w dziele „Dedal i Ikar” tworzy własną reinterpretację mitu, która przedstawiona jest w postaci dialogu ojca z synem. Adam Naruszewicz w utworze „Balon” przekazuje ludzkości, że to, co nie osiągnął Ikar, gdyż jego lot zakończył się klęską może udać się za pomocą podniebnego statku. W literaturze polskiej znajdziemy szereg innych nawiązań do motywu Ikara, różnych koncepcji, podejść, czy własnych interpretacji lub reinterpretacji. Inne utwory nawiązujące do motywu Ikara to np. „Prawa i obowiązki” Tadeusza Różewicza, „Pieść XXIV” Jana Kochanowskiego, „Do poezji” Władysława Broniewskiego, czy „Flis” Sebastiana Klonowica. Wskazać można, że to jeden z najczęściej podejmowanych mitologicznych motywów w literaturze, ze względu na swoją ponadczasowość, uniwersalność oraz wydźwięk.