Motyw ojczyzny – Motyw literacki

Czym jest motyw ojczyzny w literaturze i dlaczego wciąż porusza czytelników?

Motyw ojczyzny to jeden z najważniejszych i najbardziej uniwersalnych tematów w światowej literaturze, pełniący funkcję zarówno polityczno-społeczną, jak i egzystencjalno-filozoficzną. Definiowany jako „artystyczne przedstawienie więzi emocjonalnej i kulturowej między jednostką a jej macierzystą ziemią, często uwikłane w kontekst historyczny i narodową tożsamość”, pojawia się już w najstarszych tekstach kultury. Czy wiesz, że w Eposie o Gilgameszu z XVIII w. p.n.e. znajdujemy pierwsze literackie świadectwo tęsknoty za utraconą ziemią? Bohater sumeryjskiego eposu wędruje przez świat, szukając miejsca, które mogłoby zastąpić utracony Uruk.

Jak zmieniało się rozumienie ojczyzny na przestrzeni epok literackich?

Od antycznej hekatomby do romantycznego mesjanizmu

W starożytności ojczyzna (gr. patris) łączyła się z kultem przodków i ziemią przodków. Wergiliusz w Eneidzie kreśli wizję wiecznego Rzymu:

„Ty zaś, Rzymianinie, pamiętaj, że masz narody władać swoją władzą. To będą twoje sztuki: wprowadzać zwyczaj pokoju, oszczędzać podbitych i wojować z pysznymi”

Rzymski poeta ukazuje ojczyznę jako imperium przeznaczenia, którego misja wykracza poza życie pojedynczych ludzi.

Średniowieczny etos rycerski i religijny wymiar patriotyzmu

Pieśń o Rolandzie ukazuje średniowieczne pojmowanie ojczyzny poprzez pryzmat feudalnych zobowiązań i religijnej misji. Śmierć za swojego seniora i wiarę staje się najwyższą formą służby ojczyźnie. Roland, ginąc w wąwozie Roncevaux, woła:

„O Boże, przebacz moje grzechy! Za króla i za słodką Francję oddaję życie!”

Renesansowe umiłowanie ziemi rodzinnej

Jan Kochanowski w Pieśni o spustoszeniu Podola łączy humanistyczny kult ojczyzny z obywatelskim zaangażowaniem:

„Cieszy mię ten rym: «Polak mądr po szkodzie»; Lecz jeśli prawda i z tego nas zbodzie, Nową przypowieść Polak sobie kupi, Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi”

W odróżnieniu od średniowiecznego sakralnego patriotyzmu, renesans wprowadza koncepcję ojczyzny jako wspólnego dobra obywateli.

Oświeceniowy patriotyzm obywatelski

Ignacy Krasicki w Świętej miłości krainy ojczystej pisze:

„Nie to jest miłość, co się w słowach kwieci, Lecz w sercu mieszka i w uczynku świeci”

Epoka rozumu odrzuca patos na rzecz praktycznych działań – reformy szkolnictwa, rozwoju gospodarczego i walki z anarchią szlachecką.

Romantyczna mistyfikacja narodowej tożsamości

Adam Mickiewicz w Dziadach cz. III tworzy koncepcję Polski jako Chrystusa narodów:

„Nasz naród jak lawa… Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa, Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi”

Mesjanizm romantyczny przekształca ojczyznę w sacrum – ofiarę mającą odkupić świat.

Współczesne dylematy postkolonialne

Andrzej Stasiuk w Jadąc do Babadag dekonstruuje tradycyjne pojęcie ojczyzny, pokazując Europę Środkową jako przestrzeń kulturowego pogranicza. Jego bohaterowie są „ludźmi znikąd”, dla których ojczyzna to język i wspólne doświadczenie komunizmu.

Które dzieła najlepiej ilustrują ewolucję motywu ojczyzny?

Pan Tadeusz Adama Mickiewicza (1834)

• Kontekst: Epopeja napisana na emigracji po upadku powstania listopadowego
• Realizacja motywu: Mitologizacja krajobrazu litewskiego jako archetypicznej ojczyzny
• Symbolika: Złote pola pszenicy, dworki szlacheckie, grzybobranie jako elementy sielankowej wizji
• Nowatorstwo: Przekształcenie szlacheckiego zaścianka w symbol narodowej wspólnoty

Nad Niemnem Elizy Orzeszkowej (1888)

• Kontekst: Pozytywistyczna praca u podstaw po powstaniu styczniowym
• Symbolika: Rzeka Niemen jako żywa arteria łącząca pokolenia, mogiła powstańcza jako „święty gaj”
• Funkcja: Krytyka romantycznych zrywów na rzecz organicznej pracy i trwania przy ziemi

Wesele Stanisława Wyspiańskiego (1901)

• Paradoks: Chocholi taniec jako metafora narodowej niemocy
• Symbol: Złoty róg – utracona szansa na odzyskanie niepodległości
• Kontekst: Galicyjska rzeczywistość przełomu XIX/XX w., marazm inteligencji i chłopów

Przedwiośnie Stefana Żeromskiego (1924)

• Metafora: „Szklane domy” jako utopijna wizja odrodzonej Polski
• Kontrast: Między rewolucyjnym idealizmem a rzeczywistością II RP
• Funkcja: Ostrzeżenie przed społecznymi nierównościami w nowej ojczyźnie

Jakie symbole i metafory najczęściej wyrażają ideę ojczyzny?

• Matka-Ojczyzna: Personifikacja znana już z rzymskiej Matrony, w polskiej literaturze przybiera postać cierpiącej Polonii (np. w Warszawiance Wyspiańskiego)
• Drzewo: Dąb w Nad Niemnem jako żywy pomnik powstańczej tradycji, korzenie symbolizujące więź z ziemią
• Okręt: Metafora państwa z Kazań sejmowych Skargi („Okręt tonący”), rozwijana przez romantyków
• Dom rodzinny: Soplicowo w Panu Tadeuszu jako mikrokosmos narodowej wspólnoty
• Gniazdo: Motyw z Chłopów Reymonta – wieś jako organiczna całość związana z cyklem natury
• Krzyż: W Gloria Victis Orzeszkowej – znak ofiary i pamięci historycznej

Czy sposób przedstawiania ojczyzny zależy od gatunku literackiego?