Motyw pieniądza – Motyw literacki

Jak mówi znane powiedzenie, pieniądze szczęścia nie dają. Osobiście zgadzam się z tym stwierdzeniem. Niestety życiem niektórych ludzi władają pieniądze- stają się one najwyższą wartością, głównym dążeniem. Uważam, że pieniądze powinny być jedynie środkiem, a nie celem naszego życia.
Problem pieniędzy pojawia się już w Mitologii, gdzie król Midas wciąż chce pomnażać swój majątek i prosi boga Dionizosa, by wszystko, czego dotknie, zmieniało się w złoto. W Biblii natomiast, Judasz, jeden z apostołów, był w stanie zdradzić Jezusa za 30 srebrników.
„Skąpiec” Moliera to komedia obyczajowa bliska realiom ówczesnego życia. Utwór to studium charakteru człowieka, który nade wszystko kocha pieniądze. Głównym bohaterem jest sześćdziesięcioletni Harpagon (już samo imię pochodzące z języka greckiego oznacza chciwca, zdziercę, sknerę). To istne uosobienie skąpstwa. Harpagon jest owładnięty jedną namiętnością, manią pieniądza. Ma chorobliwą obsesję na ich punkcie, wciąż chce pomnażać swój majątek bezwzględnie trudniąc się lichwą. To nie tylko człowiek zaślepiony pragnieniem posiadania i gromadzenia, ale także okropny egoista i chciwiec, któremu serce krwawi z powodu każdego wydanego grosza. Oszczędza na czym tylko się da; służba w jego domu chodzi w brudnych, podartych ubraniach, Jakub musi pełnić jednocześnie funkcję stangreta i kucharza. Nawet podczas przygotowywania uczty dla Marianny, każe nie ścierać za mocno kurzu, bo „to niszczy meble”. Całe przyjęcie ma być zorganizowane jak najoszczędniej, obliczone na osiem osób, choć zaproszonych zostało dziesięć, a podawane potrawy mają być tłuste i syte, by nie dało się ich dużo zjeść. Skąpstwo Harpagona przybiera postać choroby. Jest on podejrzliwy w stosunku do swojej służby i dzieci, obsesyjnie uzależniony od pieniędzy, żyje w ciągłym strachu przed ich stratą. Przeszukuje służącego Kleanta, Strzałkę, w obawie, że ten szpieguje, gdzie są schowane pieniądze. Upewniając się, że Strzałka nic nie ukrył w kieszeniach, wyrzuca go z domu, wyzywając od obwiesiów.
Harpagon ma zakopaną w ogrodzie szkatułkę o zawartości 10 tysięcy talarów, kiedy szkatułka ginie, skąpiec popada w histerię, cierpi tak bardzo, że budzi politowanie. Strata pieniędzy jest dla niego niemalże niczym strata ukochanej osoby. Harpagon wpada w szał, chce aresztować całe miasto, osądza o kradzież wszystkich- nawet siebie. Mimo że stracona kwota nie stanowiła całości jego majątku, zachowuje się tak, jakby stracił sens życia. Jest nawet w stanie popełnić samobójstwo, gdy szkatułka się nie znajdzie.
Skąpstwo Harpagona jest już powszechnie znane. Ludzie w okolicy drwią z niego, wymyślając absurdalne historie o kalendarzach drukowanych z podwójną liczbą postów, czy o podkradaniu owsa własnym koniom. W oczach sąsiadów, Harpagon jest pośmiewiskiem, skąpcem, dusigroszem, lichwiarzem. Zresztą patologia jego monomanii ma wpływ nie tylko na stosunki z sąsiadami, lecz przede wszystkim- na relacje rodzinne. Miłość Harpagona do pieniędzy, jego sknerstwo i wydzielanie każdego grosza zupełnie zatruło rodzinną atmosferę. Ojciec Elizy i Kleanta nie darzy swoich dzieci żadnymi rodzicielskimi uczuciami, ponieważ wszystkie jakie posiadał, przelał na swoją ukochaną szkatułkę. Nie liczy się z potrzebami własnych dzieci, nie dba o nie, traktuje przedmiotowo. Planuje ich małżeństwa kierując się wyłącznie własnymi korzyściami majątkowymi, swoją córkę chce wydać za dużo starszego od niej mężczyznę, pana Anzelma, tylko dlatego, że jest bogaty i nie oczekuje posagu, co jest kluczowym argumentem dla skąpego Harpagona. Wyraźnie widać, że w tej rodzinie najbardziej liczyły się pieniądze, przez które zanikły nawet rodzicielskie uczucia. Dzieci wychowywane w domu bez matki, w atmosferze wzgardy i podejrzliwości, nie wiedziały, co to znaczy miłość. Wobec takiego obrazu relacji rodzinnych, którymi zawładnęły pieniądze, nietrudno