Motyw rusyfikacji – Motyw literacki

Motyw rusyfikacji – motyw literacki
Rusyfikacja
Rusyfikacja to dobrowolne lub przymusowe nauczanie języka rosyjskiego w szkołach podstawowych, liceach i na studiach. Oprócz tego było to nauczanie po rosyjsku oraz poznawanie kultury rosyjskiej, do których zmuszali uczniów nauczyciele i dyrektorzy szkół. Od samego słowa rusyfikacja możemy skojarzyć, że to łączy się z Rosją. Pojęcie to ogólnie uznawane jest za złe i stosowane było przeważnie do XX wieku. Najczęściej można było je słyszeć podczas zaborów prowadzonych przez Rosjan, po nieudanych powstaniach listopadowym (1831 r.) i styczniowym (1864 r.) lub podczas II wojny światowej (1939 – 1945 r.), w której jednym z większych gigantów (miał ogromny wpływ) był rosyjski przywódca, Józef Stalin (1878 – 1953 r.). Gdy Polska oficjalnie została uwolniona od bezpośredniego wpływu ZSRR, a także zakończyła się II wojna światowa, nasz kraj mógł powiedzieć, że okres rusyfikacji się skończył (oczywiście trwał jeszcze trochę, dopóki nie obalono komunizmu – 4 czerwca 1989 roku, wtedy uważa się, że powstała III Rzeczpospolita Polska, która trwa dotąd).
Kiedyś oprócz Polski, rusyfikacją objęte były praktycznie wszystkie państwa bałtyckie (tzn. Litwa, Łotwa, Estonia, Polska), a także inne kraje, które do nich przylegały (tzn. Czechosłowacja, Węgry, Rumunia, Finlandia, czy Austria). Obecnie większość z nich odzyskała niepodległość i uwolniła się z władania Rosjan. Jedynymi krajami, w których nadal obowiązkowo naucza się rosyjskiego są: Rosja, Białoruś i Kirgistan.
Podczas zaborów w XVIII i XIX wieku polscy wieszcze narodowi pisali wiele utworów, które miały podnieść na duchu ich ojczyznę. Oprócz tego tworzono różne pieśni, które niektórzy pamiętają do dziś. Wszystkie te formy działalności miały pokazywać sprzeciw Polaków władzy rosyjskiej, która brutalnie biła i mordowała niewinnych ludzi, którzy mieli inne pochodzenie niż rosyjskie. Najbardziej znanymi w Polsce z tworzenia utworów anty rusyfikacyjnych są Adam Mickiewicz, który napisał „Pana Tadeusza” i Stefan Żeromski, który napisał „Syzyfowe prace” (obie te książki są obowiązkowymi lekturami do czytania w szkole podstawowej). Dzięki temu Polacy nadal wierzyli, że warto