Motyw snu – Motyw literacki

Czym jest motyw snu w literaturze i dlaczego fascynuje od tysiącleci?

Sen – tajemnicze królestwo pomiędzy jawą a nieświadomością – od zawsze stanowił literacką kopalnię symboli. Już w najstarszych tekstach ludzkości, od sumeryjskiego eposu o Gilgameszu po biblijne sny faraona, marzenia senne służyły jako medium komunikacji z bogami i narzędzie przepowiedni. Motyw snu w literaturze funkcjonuje jako wielowymiarowe zwierciadło: odbija lęki epoki, demaskuje ukryte pragnienia bohaterów, a często staje się alternatywną rzeczywistością rządzącą się własnymi prawami. Czy wiedzieliście, że w „Odysei” Homera sen personifikowany jest jako bóg Morfeusz, który potrafi przybierać dowolną postać? Ta starożytna metafora do dziś inspiruje pisarzy do kreowania onirycznych światów.

Jak ewoluowało literackie ujęcie snu przez wieki?

Starożytność: Sen jako boski przekaz

W „Iliadzie” Homera Zeus wysyła do Agamemnona zwodniczy sen, który staje się zarzewiem wojennego konfliktu. Egipskie „Przepowiednie Neferti” (XX w. p.n.e.) wykorzystują wizję senną do przepowiadania przyszłości państwa. Rzymski poeta Owidiusz w „Metamorfozach” kreuje postać Somnusa – boga snu mieszkającego w mrocznej jaskini, gdzie płynie Lete, rzeka zapomnienia.

Średniowiecze: Sen-moralitet

„Boska komedia” Dantego to wędrówka przez piekło, czyściec i raj, która rozpoczyna się słowami:

„W połowie życia, w ciemnym, dzikim lesie…”

Ten inicjacyjny sen staje się alegorią duchowej przemiany. W „Romansie o Róży” sen ogrodu miłości pełni funkcję dydaktyczną, ukazując walkę cnót i przywar.

Barok: Sen jako złudzenie

W „Życie jest snem” Calderóna de la Barca królewicz Segismundo doświadcza życia jako ciągu ulotnych marzeń. Metafora ta odzwierciedla barokową obsesję przemijania i względności postrzegania.

Romantyzm: Sen jako objawienie

W III części „Dziadów” Mickiewicza sen Senatora Nowosilcowa to wizja sądu ostatecznego, odsłaniająca mechanizmy tyranii. U Juliusza Słowackiego w „Kordianie” sen na szczycie Mont Blanc staje się psychodeliczną podróżą przez europejskie mity polityczne.

Pozytywizm: Sen jako narzędzie diagnostyczne

W „Lalce” Prusa sen Wokulskiego o Izabeli jako posągu odsłania jego wewnętrzne rozdarcie między rozumem a uczuciem. To realizacja pozytywistycznej koncepcji snu jako zwierciadła podświadomości.

Młoda Polska: Oniryzm jako metoda twórcza

Stanisław Wyspiański w „Weselu” wykorzystuje senne widma do diagnozy narodowych kompleksów. Tadeusz Miciński w „Nietocie” tworzy surrealistyczny pejzaż oniryczny, gdzie sen miesza się z kabalistyczną symboliką.

Literatura współczesna: Sen jako trauma

W „Procesie” Kafki Józef K. doświadcza koszmarów będących metaforą absurdalności prawa. Z kolei Tadeusz Konwicki w „Małej apokalipsie” używa snu jako narzędzia demaskującego totalitarną rzeczywistość.

Które dzieła najlepiej ilustrują motyw snu?

1. „Makbet” Williama Szekspira

• Kontekst: Tragedia władzy i winy z epoki renesansu
• Realizacja motywu: Sen jako sumienie – Lady Makbet lunatykuje, próbując zmyć wyimaginowane plamy krwi
• Funkcja: Demaskacja psychologicznych konsekwencji zbrodni
• Cytat:
  

  „Out, damned spot! Out, I say!”

2. „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego

• Kontekst: XIX-wieczna powieść psychologiczna
• Realizacja motywu: Koszmary Raskolnikowa odzwierciedlające poczucie winy
• Symbolika: Sen o zabitej kobyle jako metafora upadku moralnego

3. „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa

„Rękopisy nie płoną”

• Funkcja: Senny lot Małgorzaty jako symbol wolności artystycznej
• Kontekst historyczny: Metafora stalinowski