Motyw zdrady – Motyw literacki

"; ie udaje jej się to, gdyż jest on bezkrytycznie zapatrzony w swoją ukochaną Żabusię. Sama Żabusia ma dość pokrętne przekonanie na temat własnej osoby i własnej moralności. Jest przekonana, że nie robi nikomu żadnej krzywdy. Nie czuje żadnych wyrzutów sumienia, nie uważa się za winną. Opowiadając Maniewiczowej o historii swojej znajomości z Julianem, tłumaczy się, że zdradza męża tylko i wyłącznie z dobroci serca. Żabusia uważa, że zaczepiając Juliana w parku być może ocaliła go od samobójstwa. Kiedy dostrzegła go po raz pierwszy na ławce w parku zrobił na niej bardzo duże wrażenie. Odebrała go jako mężczyznę samotnego, smutnego, „materiał na samobójcę”. Ponieważ ma dobre serce, postanowiła, że nie dopuści do tego, by coś mu się stało, i zainteresuje się nim. Tak długo kręciła się wokół niego ze swoją córką, aż mężczyzna wyraził swoje zainteresowanie. Jest przekonana, że zaczepiając go, zrobiła po prostu dobry uczynek. W swojej „dobroci” młoda kobieta idzie jednak jeszcze dalej i zaprasza Juliana do swojego domu. Kiedy mężczyzna przychodzi, Żabusi naiwnie opowiada mu o umeblowaniu i zwyczaju domowników. Wspomina także o Marii, której nie darzy sympatią. Mówi o niej w niezbyt pochlebnych słowach. W trakcie wizyty okazuje się, że Bartnicki i Maria wracają wcześniej niż przewidywała Żabusia. Kobieta wpada w panikę, wypycha kochanka na balkon. Kiedy mąż zauważa na balkonie obcego mężczyznę, Żabusia twierdzi, że jest to kochanek Maniewiczowej, która tam go ukryła przed mężem. Sytuacja robi się absurdalna.
Temat zdrady porusza także K. Grochola. W utworze zatytułowanym „Nigdy w życiu” bohaterka już od pierwszych słów skarży się na mężczyzn. Jest kobietą porzuconą i ma o to żal do siebie, do świata, i przede wszystkim do wszystkich mężczyzn: „Wszyscy oni są tacy sami”. Judyta skarży się, że nigdy nie spotkała odpowiedniego mężczyzny – wszyscy mają istotne wady: albo nie pracują, albo są pracoholikami, odżywiają się zdrowo albo mają wszyscy esperal – każdy ma jakąś mniej lub bardziej ukrytą i dokuczliwą wadę. Myśląc o mężczyznach i ich naturze, Judyta nie przebiera w słowach. Nazywa ich dupkami, dziadami, życzy im, aby dostali ospy i „trądziku starczego”, żeby utyli. Były mąż poddany zostaje gruntownej krytyce. Praktycznie trudno znaleźć w nim jakieś zalety. Jego największą wadą jest chyba jednak to, że znalazł sobie kobietę, która pod niemal każdym względem prezentuje się lepiej od bohaterki. To nasila jej frustrację i wzmaga krytykę wobec eks męża, który jest według niej wrakiem mężczyzny i nędzną imitacją. Niestety, byłego męża nie można się tak łatwo pozbyć ze swojego życia. Judytę i „Eksia” łączy wspólna przeszłość i nastoletnia córka. Były małżonek doskonale dba o swoje interesy i postanawia „wyprosić” Judytę z zajmowanego przez nich wcześniej mieszkania, argumentując, iż jest to pamiątka po dziadkach. Sentymenty jednak nie grają tu istotnej roli – mężczyzna potrzebuje większego lokalu, gdyż powiększy się jego nowa rodzina. Negatywna opinia o byłym mężu zmienia się nieco dopiero wtedy, kiedy Judyta sama się zakochuje. Spogląda wówczas na byłego partnera z pewnym zrozumieniem. Tłumaczy sobie jego wady, stara się go nawet usprawiedliwić.
Temat zdrady jest powszechnym motywem literackim. Wykorzystuje się go do obnażenia ludzkich słabości, do ukazania skomplikowanych międzyludzkich relacji. Autorzy ukazują, że zdrada jest bolesna, ale zwracają również uwagę, że może ona stać się początkiem czegoś nowego.