Afrodyta – w mitologii greckiej bogini miłości

Mity zawsze towarzyszyły ludziom. Od starożytnych czasów bogowie, boginie i zjawiska z nimi związane inspirowały, ciekawiły, ale i przerażały ludzi.
Mit to opowieść o bóstwach i tajemniczych istotach, dzięki którym starożytni tłumaczyli sobie zjawiska atmosferyczne, wydarzenia oraz sens świata. W polskiej tradycji funkcje mitów pełniły legendy. Co nie znaczy, że mity nie są interesujące dla mieszkańców naszej szerokości geograficznej, wręcz przeciwnie znajdują swoich fanów do dziś.
Najsłynniejszym i najstarszym twórcą mitów był Homer – grecki poeta, któremu również towarzyszy tajemnicza opowieść o jego życiu (wg niektórych informacji miał boskie pochodzenie). Homer stworzył „Iliadę” i „Odyseję” – eposy opisujące historie wojny trojańskiej oraz przygody w czasie podróży Odyseusza do Itaki. Te dwa wielkie działa są skarbnicą wiedzy o kulturze starożytnej Grecji, opowieściami o bogach i politeistycznej religii mieszkańców Hellady. Zarówno w „Iliadzie”, jak i w „Odysei” pojawia się bogini Afrodyta.
Polskim autorem najsłynniejszych opowieści o bogach greckich jest Jan Parandowski. Napisał on „Mitologię”, w której zebrał najciekawsze historie związane z wierzeniami starożytnych Greków.
Paradowski opisuje także postać Afrodyty. Narodziny bogini są pełne tajemnicy i subtelności. Już samo to wydarzenie stało się inspiracja dla artystów. Powstały obrazy oraz utwory poetyckie opisujące narodziny Afrodyty.
Kazimierz Przerwa- Tetmajer w swoim utworze pt.„Narodziny Afrodyty” tak opisuje pojawienie się na świecie bogini:
„Złocisty to był dzień. Błękitne zadumanie objęło cały świat. Na modrym oceanie słoneczny zasnął blask…A ze srebrzystych pian Afrodis wyszła biała…”
Dzieło renesansowego malarza – Sandra Botticellego „Narodziny Wenus” wbrew tytułowi nie przedstawia narodzin bogini, ale jej zejście na ląd w asyście nimfy Chloris oraz Zefira – boga wiatru. Wspomnieć należy, że imię Wenus to rzymski odpowiednik Afrodyty.
Afrodyta nie ma matki ani ojca, pewnego dnia ta bogini piękności wyłania są z morskiej piany. Jej narodziny mają miejsce u wybrzeży Cypru. Wedle innych źródeł Afrodyta „powstaje” z kropli krwi, która skapnęła z nieba w czasie walki między Uranosem, a Kronosem. Krew łącząc się z morską pianą stworzyła Afrodytę.
Homer natomiast twierdził, że Afrodyta była córką Zeusa i tytanidy Dione. Samo imię „Afrodyta” tłumaczone jest z greckiego jako „piana morska”.
Jeśli chodzi o wygląd Afrodyty, to jak na królową piękności przystało porażała urodą, wdziękiem i nieziemską kobiecością. Bogini jest utożsamiana z ideałem kobiecości. Opisywana jest jako istota wy