Aktorzy – W. Szekspir – Hamlet
Kim jest Hamlet i dlaczego jego dylematy wciąż nas poruszają?
Hamlet – książę Danii z tragedii Williama Szekspira – to literacka ikona, której psychologiczna głębia wyprzedziła swoją epokę o stulecia. Syn zamordowanego króla, student filozofii uwikłany w dworskie intrygi, stał się symbolem człowieka rozdartego między rozumem a emocjami. W tej kompleksowej analizie odkryjemy:
- Ewolucję postaci od renesansowego humanisty do tragicznego mściciela
- Szekspirowską rewolucję w portretowaniu ludzkiej psychiki
- Kluczowe sceny kształtujące charakterystykę bohatera
- Współczesne reinterpretacje postaci w nauce i kulturze
Anatomia szekspirowskiego protagonisty
30-letni książę powracający z uniwersytetu w Wittenberdze (to samo miasto, gdzie Marcin Luter ogłosił swoje tezy!) to postać na rozdrożu epok. Jego czarna żałobna szata –
„Cały mój wygląd zewnętrzny, cała moja postać niech świadczą o moim żalu” (Akt I, Scena 2)
– staje się kostiumem symbolicznym, kontrastującym z barwnym dworem Klaudiusza.
Psychologiczne warstwy postaci
| Cecha charakteru | Przykłady z tekstu |
|---|---|
| Hiperrefleksyjność | Monolog „Być albo nie być” (Akt III, Scena 1) z filozoficzną analizą samobójstwa |
| Paranoiczna podejrzliwość | Scena z Ryszardem i Guildensternem: „Grać na flecie? To łatwiejsze niż mówić prawdę” (Akt III, Scena 2) |
| Ambiwalencja emocjonalna | Wahanie przed zabiciem modlącego się Klaudiusza: „Teraz bym to zrobił… A jednak się wstrzymuję” (Akt III, Scena 3) |
| Obsesyjna dociekliwość | Przedstawienie „Pułapki na myszy” weryfikujące prawdę o śmierci ojca (Akt III, Scena 2) |
| Autoagresja werbalna | Samookreślenie jako „tchórzliwy niewolnik” w monologu po spotkaniu Fortynbrasa (Akt IV, Scena 4) |
Motywacje: od zemsty do egzystencjalnego poszukiwania
Hamletowska psychologia to labirynt sprzecznych impulsów. Początkową żądzę zemsty („Zemsta ma ostrze naostrzone!” Akt I, Scena 5) zastępuje filozoficzna refleksja nad moralnością działania. Kluczowy jest tu paradoks wyrażony w słowach:
„Człowiek mnie cieszy – i nie cieszy wcale” (Akt II, Scena 2)
ukazujący rozdarcie między humanistycznym idealizmem a cyniczną rzeczywistością.
Sieć relacji jako zwierciadło osobowości
- Horacy – alter ego racjonalności, jedyny powiernik prawdy
- Ofelia – miłość zniszczona przez polityczne knowania (scena „Idź do klasztoru!” Akt III, Scena 1)
- Klaudiusz – przeciwnik moralny, żywe przypomnienie grzechu
- Gertruda – kompleks Edypa w praktyce (obsesyjna fascynacja łożem matki)
- Duch Ojca – projekcja własnych neuroz
Hamletowski fenomen w kulturze globalnej
Wpływ szekspirowskiego bohatera wykracza daleko poza literaturę:
- Psychologia – koncepcja „hamletyzmu” w analizie decyzyjnej paraliżu
- Neurologia – badania nad neuronalnymi korelatami introspekcji
- Film – od ekranizacji Laurence’a Oliviera (1948) po „Lwa Króla” (inspiracja Scarem)
- Teatr – rewolucja metody aktorskiej (Konstantin Stanisławski)
- Filozofia – egzy
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
- Lennox Mary – F. H. Burnett – Tajemniczy ogród
- Alina – J. Słowacki – Balladyna
- Aleksy – Legenda o świętym Aleksym
- Shirley Anna – L. M. Montgomery – Ania z Zielonego Wzgórza
- Bilbo – J. R. R. Tolkien – Hobbit
- Eol – Homer – Odyseja
- Blythe Gilbert – L. M. Montgomery – Ania na uniwersytecie
- Dedal – w mitologii greckiej wynalazca
- Jedwabiński Eugeniusz – M. Musierowicz – Opium w rosole
- Babu Stefu – M. Białoszewski – Pamiętnik z powstania warszawskiego
Dodaj komentarz jako pierwszy!