Borowiczowa Maria – S. Żeromski – Syzyfowe prace

Czy matczyne poświęcenie może stać się narzędziem rusyfikacji? Niezwykły portret Heleny Borowiczowej

Helena Borowiczowa to jedna z najbardziej przejmujących postaci drugoplanowych w „Syzyfowych pracach” Stefana Żeromskiego. Matka głównego bohatera Andrzeja Borowicza, wdowa po powstańcu styczniowym, staje się symbolem rodzicielskiego poświęcenia splątanego z tragicznymi wyborami politycznymi. W tym artykule znajdziesz szczegółową analizę jej złożonej psychologii, kluczowych scen z udziałem postaci oraz interpretację jej roli w panoramie polskiej literatury patriotycznej.

Kim jest Helena Borowiczowa w strukturze powieści?

Postać matki Borowicza pojawia się głównie we wspomnieniach głównego bohatera oraz w retrospektywnych fragmentach. Jako wdowa po uczestniku powstania styczniowego (którego grób stał się ważnym symbolem w powieści), zmuszona jest prowadzić samotną walkę o utrzymanie gospodarstwa i przyszłość syna. Jej decyzja o wysłaniu Andrzeja do gimnazjum w Klerykowie inicjuje główny wątek edukacyjno-wychowawczy utworu.

Portret zewnętrzny: Obraz matki-polki

Żeromski kreśli jej wizerunek z ascetyczną precyzją:

„Chuda, wysoka, o twarzy przezroczystej i suchej, z oczyma zawsze pełnymi łez”

. Ubiera się skromnie w czarną suknię żałobną, co podkreśla zarówno status wdowy, jak i permanentną żałobę narodową. Jej zniszczone dłonie świadczą o ciężkiej pracy fizycznej.

Psychologiczne oblicze poświęcenia

Kluczowe cechy charakteru Borowiczowej to:

• Heroiczna miłość macierzyńska – sprzedaje ostatnie ziemie, by opłacić edukację syna
• Konieczność kompromisu – świadomie godzi się na rusyfikację dziecka dla jego awansu społecznego
• Wewnętrzne rozdarcie – płacze podczas modlitw po polsku, ukrywając język przed synem

Motywacje: Między miłością a zdradą

Borowiczowa kieruje się paradoksalnym połączeniem:

• Pragnienia zapewnienia synowi lepszego życia niż mogła dać powstańcza mogiła ojca
• Lęku przed biedą i społeczną degradacją
• Podświadomej nadziei, że edukacja mimo rusyfikacji zachowa człowieczeństwo syna

Jak zauważa Żeromski:

„Myślała, że szkoła rosyjska nie zabierze mu duszy, a da chleb”

Relacje: Sieć rodzinnych zależności

Stosunek do syna przypomina więź symbiotyczną – poświęca siebie dla jego edukacji, ale emocjonalnie uzależnia go od siebie. Z kolei w relacji z mężem (pośmiertnie obecnym przez symbol grobu) przejawia się jako strażniczka pamięci narodowej.

Ewolucja postaci: Statyczna czy dynamiczna?

Choć Borowiczowa nie przechodzi wewnętrznej przemiany, jej postać zyskuje nowe znaczenie po śmierci. Symbolizuje ofiarę pokolenia rodziców, która jednak nie przynosi spodziewanych owoców w realiach rusyfikacji.

Wpływ Hel