Borzobohata – ANNA – H. Sienkiewicz -Ogniem i mieczem

"; > Jej charakterystycznym zachowaniem jest „strzyżenie oczami” w sytuacjach nerwowych, bądź próbie rozkochania w sobie następnego mężczyzny.
Podobnie jak Oleńka jest patriotką, uważa Bogusława Radziwiłła za zdrajcę i heretyka; wierzy w ostateczny sukces Polaków. Jednocześnie jest osobą wierzącą; uważa nieudane oblężenie Częstochowy za bezsprzeczną opiekę Matki Boskiej Częstochowskiej. To ona informuje przebywających w Taurogach Aleksandrę (Oleńkę)Billewiczównę i miecznika Rosińskiego (również Billewicza) o oblężeniu Jasnej Góry, sukcesach Polaków i wycofywaniu się Szwedów z kraju.
Sienkiewicz w „Potopie” (w którym Anusia Borzobohata występuje przede wszystkim) ukazuje kobiety jako religijne patriotki, zdolne do wyrzeczeń dla Ojczyzny; ponadto Aleksandra Billewiczówna inicjuje przemianę wewnętrzną głównego bohatera.
Anna (Anusia) Borzobohata jest przede wszystkim postacią pozytywną, choć nie miejącą dużego wpływu na rozwój akcji. Największe zamieszanie wokół jej osoby, następuje dopiero po jej śmierci. Wtedy to pan Wołodyjowski załamuje się i wstępuje do zakonu kamedułów, z którego wyciąga go pan Zagłoba. Nie jest jednak postacią wyidealizowaną (jak np. Stefan Czarniecki, Jan Kazimierz, czy Oleńka), posiada zarówno wady, jak i zalety. Z jednej strony wielokrotnie posługuje się manipulacją, z drugiej jednak jest gorącą patriotką. Nie jest więc godna naśladowania jako całokształt (podobnie jak pan Wołodyjowski, Zagłoba czy Longinus Podbipięta). Nie należy jej również negować za wady, gdyż jej zalety je neutralizują.