Cratchit Bob – K. Dickens – Opowieść wigilijna

Czy ubogi urzędnik może być najszczęśliwszym człowiekiem w Londynie? Poznaj tajemnicę Boba Cratchita

Bob Cratchit – drugoplanowy bohater „Opowieści wigilijnej” Karola Dickensa (1843) – to skromny księgowy pracujący dla Ebenezera Scrooge’a. Choć jego rola wydaje się marginalna, stanowi kluczowy kontrapunkt dla postaci skąpca, uosabiając wartości rodzinne, empatię i radość życia pomimo skrajnej biedy. W tym kompleksowym opracowaniu odkryjemy:

• Psychologiczną głębię pozornie prostej postaci
• Symboliczne znaczenie rodziny Cratchitów w strukturze utworu
• Wpływ Boba na przemianę Scrooge’a
• Kulturowe dziedzictwo tej postaci w kontekście wiktoriańskich realiów
• Filozoficzne implikacje postawy Cratchita

Kim jest Bob Cratchit w strukturze „Opowieści wigilijnej”?

35-letni ojciec rodziny, zarabiający 15 szylingów tygodniowo (równowartość ok. £65 współcześnie), pracuje w mrocznej izbie przypominającej więzienną celę. Dickens świadomie umieszcza go w tym samym budynku co Scrooge, tworząc symboliczną przestrzeń konfliktu między chciwością a humanizmem. Jego pierwsze pojawienie się w rozdziale 1 ukazuje relację pracowniczą:

„Scrooge miał w swym kantorze ogień tak mały, że wydawał się tylko jednym węgielkiem. Ale urzędnik, który siedział w przyległej komórce, ogrzewał się u świecy i musiał co jakiś czas wstawać, by rozgrzać palce.”

Historyk gospodarki John Burnett obliczył, że rodzina Cratchitów żyła za 84% poniżej minimum socjalnego epoki. Mimo to Dickens przedstawia ich dom jako oazę ciepła emocjonalnego – zabieg celowy, mający uwypuklić hipokryzję klasy średniej wobec biedy robotniczej.

Portret zewnętrzny: Semiotyka ubioru i gestów

Dickens konsekwentnie buduje wizerunek Cratchita przez detale garderoby:

• „Cienki wełniany szalik” (rozdz. 1) – symbol zimna i braku środków na odzież
• „Buty dziurawe jak sito” (rozdz. 3) – metafora chronicznej biedy
• „Kamizelka w żółto-brązowe paski” (rozdz. 3) – jedyny akcent kolorystyczny sugerujący wewnętrzną radość

Gestykulacja Boba pełni funkcję symboliczną:

„Rozcierał ręce, potem przykładał je do świecy, jakby to światło było odrobiną ciepła, którą mógłby ukraść”

Ten fizjologiczny opis staje się metaforą walki z mrozem społecznym – brakiem empatii ze strony pracodawcy.

Anatomia charakteru: Cechy osobowości Boba Cratchita

Dlaczego Bob nie zbuntował się przeciwko Scrooge’owi? Analiza motywacji

Wbrew pozorom, postawa Cratchita nie wynika z braku charakteru. Jego pozorna uległość to strategia przetrwania w wiktoriańskim Londynie, gdzie bezrobotny ojciec rodziny skazywał dzieci na głód. W rozdziale 3 duch obecnych świąt pokazuje nam wewnętrzny monolog Boba:

„Podniósł kieliszek i powiedział cicho: 'Niech Bóg błogosławi nas wszystkich!’ Co w tym momencie znaczyło: 'Niech Bóg błogosławi nas wszystkich, którzy jesteśmy tak bardzo potrzebujący Jego błogosławieństwa!'”

Badaczka postkolonialna Hilda Kean wskazuje, że taka postawa odzwierciedla tzw. „opór przez przetrwanie” – formę buntu charakterystyczną dla klas niższych w XIX wieku.

Relacje rodzinne jako fundament osobowości

Scena wigilijnej kolacji (rozdz. 3) to mistrzowska lekcja psychologii rodziny:

• Stosunek do żony: Używa zwrotu „moja droga” 7 razy w utworze, co wskazuje na szacunek pomimo stresu
• Relacja z Tiny Timem: Fizyczna bliskość („posadził go obok siebie”) vs. emocjonalna troska („spojrzał na niego z niepokojem”)
• <