Domański Leszek – A. Kamiński – Kamienie na szaniec

"; ia, odpowiadał na dodatkowe pytania. Mieli wspólne tematy do rozmów. Był mężczyzną z pasją – uwielbiał kino i wiele podróżował. Jego uczniowie chcieli być tacy jak on.
Najważniejsze jest jednak to, że Domański swój autorytet wykorzystywał po to, aby wpajać swoim wychowankom dobre zasady oparte na wzajemnym szacunku i wsparciu. W prezentowanej hierarchii wartości ważne miejsce zajmowała pomoc koleżeńska i praca w grupie. Zeus opiekował się również działającą przy szkole drużyną harcerską. Pracę wykonywał z pełnym zaangażowaniem. Zarażał optymizmem.
To on organizował wyprawy „Buków”, zaszczepiając w nich przy okazji miłość do geografii i pieszych wędrówek. To on w czerwcu 1939 roku wybrał się z uczniami w Beskid Śląski. W środowisku harcerskim pod czujnym okiem Zeusa chłopcy uczyli się odpowiedzialności, życzliwości i punktualności. To dzięki kreatywnemu belfrowi Rudy, Alek i Zośka widzieli potrzebę samokształcenia i dążenia do rozwoju osobistego. W młodych ludziach Domański widział przyszłość narodu, a wyznawana przez niego konieczność stałego edukowania była przejawem patriotyzmu. Był dumny z roli, jaką odgrywa. Uważał, że ma do wykonania misję polegającą na wychowywaniu młodzieży w duchu miłości do ojczyzny. Był odpowiedzialny i pracowity. Zawsze skory do pomocy. Można o nim powiedzieć – wzór patrioty.
Leszek Domański – członek pierwszej wojennej Głównej Kwatery Harcerzy oraz zastępca Naczelnika Harcerzy i wódz „Buków” zginął najprawdopodobniej na przełomie 1939 i 1940 roku w radzieckim więzieniu w Mińsku. Jak do tego doszło? Pod koniec 1939 roku Zeus otrzymał rozkaz wyruszenia do Wilna. Niestety, słuch po nim zaginął. Dawni uczniowie i jego matka solidaryzowali się w bólu oczekiwania. Jak się okazało bezowocnego.