Goriot Jan Joachim – H. Balzak – Ojciec Goriot

Czy rodzicielska miłość może stać się śmiertelną chorobą duszy? Tragiczny portret ojca Goriota w literaturze

Jan Joachim Goriot, tytułowy bohater powieści Honoriusza Balzaka Ojciec Goriot (1835), to jedna z najbardziej przejmujących postaci literatury francuskiej. Były handlarz mąką, który poświęcił cały majątek i zdrowie dla kaprysów dwóch córek, stał się symbolem rodzicielskiej miłości przeradzającej się w patologiczne poświęcenie. W tym kompleksowym opracowaniu odkryjemy psychologiczną głębię postaci, jej symboliczne znaczenie w cyklu Komedia ludzka, oraz uniwersalne prawdy o ludzkiej naturze, które Balzak ukrył w losach starego mieszczanina.

Kim jest Jan Joachim Goriot i dlaczego jego historia wstrząsa czytelnikami od prawie 200 lat?

Główny bohater powieści Balzaka to emerytowany handlarz wermiceli, który po śmierci żony poświęca życie wyłącznie wychowaniu córek: Anastazji i Delfiny. Jego dramat rozgrywa się na trzech płaszczyznach:

• Społecznej – jako przykład degradacji mieszczaństwa w porewolucyjnej Francji
• Psychologicznej – studium obsesyjnej miłości rodzicielskiej
• Filozoficznej – parabola o kosztach bezwarunkowego poświęcenia

Balzak wprowadza postać poprzez technikę stopniowej degradacji. Początkowo widzimy dostatniego mieszczanina, który:

„posiadał 200 000 franków renty, które stopniały jak śnieg na słońcu pod ciepłem córczych pieszczot”

Od dostatniego kupca do żebrzącego nędzarza: przemiana zewnętrzna jako zwierciadło duszy

Balzak z chirurgiczną precyzją dokumentuje fizyczną degradację bohatera:

„Ten sześćdziesięciolatek wyglądał na czterdzieści. Jego pulchne, świeże policzki […] zdradzały zdrowie żelazne” (opis z czasów prosperity)

„Jego twarz poorana zmarszczkami, skóra ściągnięta, głowa chwiejąca się na wątłej szyi” (opis z okresu upadku)

Symbolika ubioru odzwierciedla wewnętrzną przemianę:

• W latach 1813-1819: jedwabne kamizelki, złoty łańcuch od zegarka
• W 1819: „surdut wytarty na łokciach”, „spodnie z cerowanymi kolanami”
• W 1820: „stary płaszcz służący za kołdrę”, „podarte płótno zamiast koszuli”

Miłość czy obsesja? Anatomia emocjonalnej zależności

Psychologiczny portret Goriota odsłania mechanizm toksycznej relacji rodzic-dziecko:

• Przeniesienie uczuć do zmarłej żony na córki: „Była dla mnie boginią, więc i one stały się boginiami”
• Kompensacja samotności poprzez materialne poświęcenia: „Pieniądze to jedyny język, który rozumieją”
• Wytworzenie systemu emocjonalnego szantażu: „Kochacie mnie tylko za pieniądze, ale i tak wam je dam”

Jak relacje Goriota wpływają na innych bohaterów?

Analiza interakcji bohatera ukazuje mechanizmy władzy w relacjach rodzinnych:

Z córkami (Anastazja de Restaud i Delfina de Nucingen)

„Jesteście moimi boginiami, które wszystko mogą, tylko nie sprawić, bym dłużej żył”

Paradoksalnie, im bardziej ojciec się poświęca, tym córki bardziej się od niego oddalają. Ich wizyty w pensjonacie mają charakter czysto transakcyjny:

• Anastazja przychodzi po 1200 franków na spłatę długów kochanka
• Delfina żąda 5000 franków na nową suknię balową

Z Eugeniuszem de Rastignakiem

Młody student prawa staje się dla Goriota:

• Powiernikiem tajemnic: „Ty jeden mnie rozumiesz, młodzieńcze”
• Posłańcem między nim a córkami: „Zanieś jej ten pierścionek, powiedz że to ostatnia pamiątka”
• Symbolicznym „synem”: „Miałem tylko córki, ale ty