Gotfryd – H. Sienkiewicz – Krzyżacy

"; Mszczą się na nim, za jego liczne zwycięskie potyczki z członkami Zakonu, zapominając o tym, że to oni w czasie pokoju napadli na dwór księcia mazowieckiego, Janusza, porywając go i doprowadzając do śmierci żony rycerza ze Spychowa.
Są bezlitośni i okrutni, z zimną krwią zabijają (również kobiety, dzieci i duchowieństwo, niezgodnie z kodeksem rycerskim), pomimo tego, że jakby nie patrzeć są członkami Zakonu, mającego krzewić wiarę chrześcijańską i cytując główne założenia jego samego „pomagać, służyć, leczyć”. Powinni więc nieść pomoc ludziom biednym, potrzebującym, a nie znęcać się nad nimi fizycznie i duchowo; zabraniać im nawet robić mąki ze zboża.
Zdarzały się również wyjątki (Takie jak Konrad i Ulryk von Jungingen), jednak bardzo rzadko. Gotfryd należał do grupy braci zepsutych, rozpustnych i chciwych. Widzimy to po jego dołączeniu do porywaczy.
Gotfryd bez wątpienia jest postacią negatywną. Jest chciwy, zdradliwy, dwulicowy i bezlitosny. W trakcie powstawania „Krzyżaków” Polska znajdowała się pod zaborami. Utwór miał wzmocnić słabnącą wolę walki Polaków, wspominając czasy, gdy państwo polskie, po zwycięskiej bitwie pod Grunwaldem, stało się najpotężniejszym w Europie (właściwie stało się to już wcześniej, jednak zachodnia ignorancja nadal uważała siebie za takowe; dopiero udowodnienie tam sprawności i liczności polskiego (i litewskiego!) oręża przerwało panującą tam zmowę milczenia, odnośnie do Polaków). Gotfryd jest postacią, która miała budzić wstręt i nienawiść do odwiecznego wroga – Niemca.